جز با اعتماد به ارزشمندى آن دراز نمى كرد، از وقايع روزگار شكايت نكرده و خشمگين و ملول نمى گرديد، اكثر ايام ساكت بود، و چون لب به سخن مى گشود بر گويندگان غالب مى گرديد.
انسانى ضعيف و ناتوان شمرده مى شد، و چون زمان كوشش فرا مى رسيد همانند شير ژيان مى گرديد، آنگاه كه در جمع دانشمندان قرار مى گرفت حرص أو در شنيدن از گفتن بيشتر بود، مغلوب كلام و سخن مى گشت، اما مغلوب سكوت نمى گرديد.
و در مورد آنچه انجام نمى داد سخنى نمى گفت، در مقابل آنچه نمى گفت را انجام مى داد، اگر دو امر بر او عرضه مى شد كه نمى دانست كدام يك مورد خشنودى خداست، آنچه بر هواى نفس خود نزديك بود را يافته و ترك مى كرد، كسى را بر امرى كه مورد اعتذار واقع مى گردد ملامت نمى كرد.
(27) سخن آن حضرت در توشه گرفتن براى روز قيامت اى پسر آدم تو از زمانى كه از مادر زاده شدى همواره در حال نابودى عمرت مى باشى، از آنچه در دست دارى براى آينده ات توشه گير، مؤمن توشه گرفته، و كافر بهره مند مى گردد.