(21) خطبهء آن حضرت در مذمت اصحابش به خاطر عدم اهتمامشان به جهاد به خدا سوگند، ما هرگز در مبارزهء با مردم شام پشيمانى و ترديدى نداريم، ما اكنون با دشمن با سلامت و صبر مىجنگيم، پس سلامت با دشمنى و صبر با نارا حتى مخلوط شده است، وشما آن روز كه (در جنگ صفين) همراه ما بوديد، دينتان پيشاپيش دنيايتان بود، ولى امروز دنيايتان دين شما را به پشت سر افكنده است، و ما براى شما وشما براى ما بوديد، اما اكنون دشمن ما شده ايد.
و در برابر دو گروه از كشته شدگان قرار داريد: كشته هائى كه در صفين بودند و بر آنها مىگرييد، و كشته هائى كه در نهروان خواستار انتقام آنهائيد، گريه كننده خوار، و انتقام جو خواستار انتقام است.
و معاويه ما را به كارى مى خواند كه در آن عزتى نيست، اكنون اگر براى مرگ آماده ايد بر أو حمله مى بريم و با ضربه هاي شمشير بر أو فرمان مىرانيم، و اگر خواهان زندگى هستيد دعوتش را مىپذيريم و به درخواستش رضايت مى دهيم.
هنوز سخنان امام پايان نيافته بود كه از همه سوى لشكر فرياد برآمد:
زنده مىمانيم، زنده مىمانيم.