گرفتند.
طبعا اهتمام مسلمين وحكومت اسلامي بحفظ ومعرفت انساب شدت يافت زيرا ترتيب ديوان وجرائدي كه براى تقسيم وايصال حقوق وعطاياى سربازان يا ديگر اموال بيت المال بر مسلمانان، تدوين شده بود بر همين اساس قبيله اى بود.
وفقط در دوران كوتاه خلافت ظاهري امامين همامين حضرت امير وحضرت مجتبى صلوات الله عليهما، اين ترتيب، در آن بخش از سرزمينهاى اسلامي كه تحت امر آن بزرگواران قرار داشت منسوخ شد وحضرت امير صلوات الله عليه آن امتيازات جميله را كه از زمان خليفه دوم مبناى تقسيم غنائم وعطايا وفيئى شده بود ملغى فرمود وهمان اول امر خلافت ظاهري خويش فرمود:
مسلمانان: مرا چشمداشتى به فيئى شما نيست وتامرايى خرمايى در مدينه برپا باشد، خود در همى از بيت المال شما بر نخواهم داشت، همه مىدانيد كه راست ميگويم ودلهاتان بصداقت ودرستى اين سخن بر شما گواهست، آيا گمان مىكنيد كه من چيزى را كه بخود روا نمىدارم و نمىدهم از آن به شما، پيش از حقتان بدهم؟ (1).
افسوس كه اين عدالت علوى دولت مستعجل بود و با خاتمه خلافت را شده در اوائل سال چهل ويكم هجرى، دوران پادشاهى خسروانى بنى اميه آغاز