مسأله 1649 - اگر موقعى كه مشغول غذا خوردن است بفهمد صبح شده بايد لقمه را از دهان بيرون آورد، و چنانچه عمدا فرو برد روزه اش باطل است، و بدستورى كه بعدا گفته خواهد شد كفاره هم بر او واجب مىشود.
مسأله 1650 - اگر روزه دار بقدرى تشنه شود كه بترسد از تشنگى بميرد، مىتواند باندازه‌اى كه از مردن نجات پيدا كند آب بياشامد، ولى روزه او باطل مىشود، و اگر ماه رمضان باشد بايد در بقيه روز از بجا آوردن كارى كه روزه را باطل مىكند خوددارى نمايد.
مسأله 1651 - كسى كه مىخواهد روزه بگيرد لازم نيست پيش از اذان دندانهايش را خلال كند، اگر چه احتمال بدهد كه غذائى كه لاى دندان مانده در روز فرو مىرود، ولى اگر بداند كه غذاى باقى مانده فرو مىرود اگر چنانچه خلال نكند، روزه اش باطل مىشود، و فرق نمىكند كه چيزى از آن فرو رود يا فرو نرود.
مسأله 1652 - فرو بردن آب دهان اگر چه بواسطه خيال كردن ترشى و مانند آن در دهان جمع شده باشد روزه را باطل نمىكند.
مسأله 1653 - فرو بردن اخلاط سر و سينه، تا به فضاى دهان نرسيده اشكال ندارد، ولى اگر داخل فضاى دهان شود احتياط واجب آن است كه آن را فرو نبرد.
مسأله 1654 - جويدن غذا براى بچه يا پرنده، و چشيدن غذا و مانند اينها كه معمولا به حلق نمىرسد، اگر چه اتفاقا به حلق برسد روزه را باطل نمىكند ولى اگر انسان از اول بداند كه به حلق مىرسد، چنانچه فرو رود، روزه اش باطل مىشود، و بايد قضاى آن را بگيرد، و كفاره هم بر او واجب است.
مسأله 1655 - انسان نمىتواند به خاطر ضعف روزه اش را بخورد ولى اگر ضعف او بقدرى است كه معمولا نمىشود آن را تحمل كرد خوردن روزه اشكال ندارد.