باشد از رفع عذر، واجب است كه نايب بگيرد، و اگر مأيوس نيست مىتواند نايب بگيرد، لكن اگر عذر رفع شد احتياط آن است كه خودش عمل كند.
مسأله 21 - اگر ديگران مأيوس باشند از رفع عذر معذور، لازم نيست از او اذن بگيرند اگر چه احوط است، و اگر نتواند اذن بدهد اذن معتبر نخواهد بود.
مسأله 22 - اگر بعد از گذشتن روزى كه واجب بوده در آن رمى كند شك كند كه بجا آورده يا نه اعتناء نكند.
مسأله 23 - اگر بعد از انداختن شك كند كه كيفيت آن صحيح بوده يا نه اعتناء نكند.
مسأله 24 - اگر در وقتى كه مشغول رمى جمره عقبه است شك كند كه اولى را يا دومى را يا هر دو را رمى كرده يا صحيح انجام داده يا نه اعتناء نكند.
مسأله 25 - اگر در عدد شك كند كه آيا هفت بوده يا كمتر قبل از آن كه داخل شود در رمي جمره بعدى بايد آنچه محتمل است كه كسر شده بياورد تا يقين كند هفت عدد شده هر چند منصرف از عمل شده باشد و مشغول كارهاى ديگر باشد بنابر احتياط واجب.
مسأله 26 - اگر بعد از گذشتن روزى كه بايد رمى كند يقين پيدا كند كه يكى از سه جمره را رمى نكرده ظاهرا جائز است اكتفاء به قضاء رمى جمره عقبه كند، و احتياط آن است كه هر سه را قضا كند.
مسأله 27 - اگر بعد از آن كه داخل در جمره بعدى شد شك كند در عدد قبلى پس اگر بداند چهار سنگ از قبلى را انداخته و شك كند كه بقيه را يا بعض از آنها را انداخته يا نه به احتياط واجب بقيه را اتيان كند اگر چه بعد از اتيان جمره بعدى، و اگر در كمتر از چهار، شك داشته باشد تا مقدار چهار اعتناء نكند و سه سنگ ديگر را بزند.
مسأله 28 - اگر بعد از انداختن به هر سه جمره يقين پيدا كند كه يك سنگ يا دو سنگ يا سه سنگ از يكى از سه جمره ناقص شده بايد هر چه را احتمال كسرى داده به هر يك از سه جمره بزند مسأله 29 - اگر بعد از انداختن سنگ به هر سه يقين كند كه يكى از آنها را از چهار