فصل هفتم در تقصير است و در آن چند مسأله است:
مسأله 1 - واجب است بعد از آن كه سعى كرد تقصير كند، يعنى قدرى از ناخنها يا قدرى از موى سر يا شارب يا ريش را به زند، و بهتر آن است كه اكتفا به زدن ناخن نكند، و از موى قدرى بزند، بلكه موافق احتياط است، و تراشيدن سر در تقصير كفايت نمىكند بلكه حرام است.
مسأله 2 - اين عمل نيز از عبادات است و بايد با نيت پاك و خالى از قصد غير اطاعت خدا بياورد و اگر ريا كند موجب باطل شدن عمره اش مىشود مگر آن كه جبران كند.
مسأله 3 - اگر تقصير را فراموش كند تا وقتى كه احرام حج را ببندد عمره اش صحيح است و مستحب است فديه يك گوسفند، و احتياط آنست كه فديه بدهد.
مسأله 4 - اگر عمدا تقصير را ترك كند تا احرام بستن به حج، عمره او باطل مىشود بنابر اقوى و ظاهرا حج او حج افراد شود، و احتياط واجب آنست كه پس از تمام كردن حج افراد عمره مفرده بجا آورد و در سال بعد حج را اعاده كند.
مسأله 5 - در عمره تمتع طواف نساء واجب نيست، و اگر بخواهد احتياط كند طواف و نماز آن را رجاءا بجا آورد.
مسأله 6 - بعد از آن كه شخص محرم تقصير كرد حلال مىشود بر او به غير از تراشيدن سر هر چه حرام شده بود بر او بواسطه احرام حتى نزديكى با زن.