فصل دوم در وقوف به عرفات است و در آن چند مسأله است:
مسأله 1 - واجب است وقوف به عرفات - كه محلى است معروف و محدود است به حدود معروفه - به قصد قربت و خالص مثل ساير عبادات.
مسأله 2 - مراد از وقوف، بودن در آن مكان است چه سواره و چه پياده يا نشسته يا خوابيده يا در حال راه رفتن، به هر حال كه باشد كافي است.
مسأله 3 - اگر در تمام وقت بيهوش باشد يا خواب، وقوف او باطل است.
مسأله 4 - به احتياط واجب لازم است در عرفات باشد از بعد از زوال روز نهم تا غروب شرعى كه وقت نماز مغرب است، پس جائز نيست تأخير بيندازد و در وقت عصر بيايد و توقف كند.
مسأله 5 - تأخير انداختن از اول ظهر اگر كم باشد مثلا به مقدار نماز ظهر و عصر كه جمع بين آنها كند، معلوم نيست حرام باشد، ولى احتياط آن است كه تأخير نيندازد.
مسأله 6 - بودن در مجموع بعد از ظهر تا مغرب گرچه واجب است چنانچه گذشت لكن تمام آن ركن نيست كه حج به ترك آن باطل شود، پس اگر مقدار كمى توقف كند و برود يا طرف عصر بيايد و توقف كند حج او صحيح است اگر چه توقف نكردن از روى عمد و علم باشد.
مسأله 7 - آنچه در وقوف ركن است مسماى وقوف است به اين معنى كه گفته شود قدرى در عرفات بوده، هر چند خيلى كم باشد مثل يك دقيقه يا دو دقيقه پس اگر هيچ به عرفات نرود ركن را ترك كرده.