و به نعمت من است كه بر نافرمانيم توانا مىگردى، من تو را شنوا وبينا و توانا قرار دادم، هر نيكى كه به تو مىرسد از جانب خداست، و هر بدى كه به تو رسد از خود توست، و اين براى آنست كه من به كارهاى نيك تو از خودت سزاوارترم، (زيرا اينها نعمتهاى الهى بوده)، و تو به كارهاى زشتت از من سزاوارترى (زيرا او خود از مسير حق منحرف گرديده)، من در آنچه مىكنم بازخواست نشوم (زيرا آنچه كرده خير و احسان بوده است)، ولى مردم مورد بازخواست قرار گيرند (زيرا صرف آن نعمتها در مسير رضاى او يا در راه انحرافى است).
(15) كلام آن حضرت در قدرت و اراده مشيت از صفات فعل خداوند است، هر كه بپندارد خداوند همواره (از ازل) اراده كننده بوده، يكتا پرست نيست.
(16) كلام آن حضرت در اين كه خداوند آنچه بخواهد را مقدم يا مؤخر مىدارد در حديثى از سليمان مروزى آمده كه گفت: به امام عرضه داشتم: آيا مرا از مفهوم اين آيه: " ما آن را در شب قدر نازل كرديم "، خبر نمىدهى كه در مورد چه چيزى نازل شده است؟ فرمود:
اى سليمان، خداوند در شب قدر آنچه تا سال آينده بايد انجام بگيرد ، از زندگى و مرگ، يا خير وشر و روزى، را مقدر مىكند، و آنچه در آن شب تقدير شود حتمى است.