ستايش خداى را سزاست كه همه چيز را بدون نقشه و مقدمات پديد آورده، و به قدرت و حكمت خويش اختراعشان كرد، آنها را از چيزى نيافريد تا نوآورى صادق نباشد، و علت و سببى در ميان نبود كه تا ابتكار صحت نداشته باشد، آنچه را خواست، آنگونه كه خواست، با يكتائى خويش براى اظهار حكمت و حقيقت ربوبيتش آفريد، خردها او را احاطه نكند، و اوهام به او دست نيابد، افكار او را درك نكرده و در اندازه اى گنجانده نشود.
عبارات از توصيفش درمانده و افكار از دركش عاجز مىباشند، هر گونه ستايشى در مقام او نارسا است، بى پرده نهانست و بى پوشش پوشيده، ناديده شناخته شده، و بى تصور ستوده گرديده، و بى جسم توصيف شده است، شايسته ستايشى جز خداوند بزرگ نيست.
(12) كلام آن حضرت در نهى او توصيف خداوند به غير آنچه خود را بدان توصيف فرموده است خداوندا! پاك و منزهى، تو را نشناختند و يگانه ات ندانستند، از اينرو برايت صفاتى را برگزيدند، پاك و منزهى، اگر تو را مىشناختند تو را به آنچه خود را به آنها توصيف كرده اى توصيف مىكردند، پاك و منزهى، چگونه به خود اجازه دادند كه تو را به ديگرى تشبيه كنند.