گردانيدم "، ابراهيم خليل از نهايت شاديش به آن مقام عرض كرد: " از فرزندان من هم "، خداى تبارك و تعالى فرمود: " پيمان من به ستمكاران نمىرسد "، پس اين آيه امامت را براى ستمگران تا روز قيامت باطل ساخت و به برگزيدگان اختصاص داد.
سپس خداى تعالى ابراهيم را شرافت بخشيد، و امامت را در فرزندان برگزيده و پاكش قرار داد و فرمود: " واسحاق ويعقوب را به عنوان اضافه به او بخشيديم و همه را شايسته نموديم وايشان را امام و پيشوا قرار داديم، تا به فرمان ما رهبرى كنند و انجام كارهاى نيك و گزاردن نماز و دادن زكات را به ايشان وحى نموديم، وايشان عبادت ما را مىكردند ".
پس امامت هميشه در دورانهاى متوالى در فرزندان او بود و از يكديگر به ارث مىبردند، تا خداى تعالى آن را به پيامبر ما به ارث داد و خود او فرمود: " همانا سزاوارترين مردم به ابراهيم پيروان او و اين پيامبر و انسانهاى مؤمن مىباشند و خدا سرپرست مؤمنان مىباشد "، پس امامت مخصوص آن حضرت گشت.