را براى شما پسنديدم "، و موضوع امامت از كمال دين است، وپيامبر از دنيا رحلت نكرد تا آن كه نشانه هاى دين را براى امتش بيان كرد و راه ايشان را روشن ساخت، و آنها را به راه حق راهنمائى نمود.
وعلى (عليه السلام) را به عنوان پيشوا و امام منصوب كرد، و همه احتياجات امت را بيان كرد، هر كه گمان كند خداى بزرگ دينش را كامل نكرده قرآن را رد نموده، و هر كه قرآن را رد كند به آن كافر گرديده است.
آيا مقام و منزلت امامت را در ميان امت مىدانند، تا بتوانند او را خود انتخاب نمايند، همانا امامت ارزشش والاتر، و شأنش برتر، و منزلتش عالىتر، و مكانش منيع تر، و ژرفايش عميق تر از آنست كه مردم با عقل خود به آن رسند، يا به آرائشان آن را دريابند، و يا به انتخاب خود امامى را منصوب كنند.
امامت مقامى است كه خداوند عز وجل بعد از رتبه نبوت و خلت، در مرتبه سوم ابراهيم خليل را به آن اختصاص داد و به آن فضيلت برتريش داد، و نامش را بلند و استوار نمود و فرمود: " همانا من تو را امام مردم