به احتمال، اقبال خالى از افزوده ديگران نيز نمى باشد. مجلسى (در بحار ج 95 صص 227 - 228) ضمن ياد از دعاى امام حسين [ع] در روز عرفه (نك‍: اقبال 557 - 566 / 39 3 - 350) مى گويد: قسمت پايانى آن عباراتى صوفيانه است كه با ادعيه ائمه [ع] سازگارى ندارد و در روايت ديگرى از اين دعا در زائر ابن طاووس و " البلد " كفعمي و حتى برخى از نسخه‌هاى خود اقبال نيامده است. مجلسى معتقد است كه اين بخش از طرف شيخى صوفي يا در تأليفى بوده كه ابن طاووس از آن نقل كرده يا (به احتمال بيشتر) مستقيما در اقبال، افزوده شده است.
دو چاپ سنگى اقبال ملاحظه شد: [ايران] 1314 [= اقبال 1]، تهران 1320 و تجديد چاپ 1390 و 1407 [= اقبال 2]. بايد چند نكته را ياد آور شويم:
1: آنكه نسخه‌هاى موجود مضمار فاقد آغاز است و متن از نيمه باب اول شروع مى شود. در اينجا 37 باب وجود دارد كه هر كدام از آنان داراى چندين فصل است اين واقعيت كه ابتداى مضمار و نيز عنوان آن در نسخه‌هاى موجود اقبال وجود ندارد نشانگر آنست كه در زمانى بدين توجه نداشته اند كه مضمار تأليف مستقلى بوده است و اين مى تواند شمول اقبال را بر آن توجيه كند. در اقبال 2 " بسمله " را قبل از متن مضمار افزوده اند ولى در همان جا در اقبال 1 " بسمله " وجود ندارد.
2: در اقبال 1 (اما نه چ 2) جدول محتواى مضمار آمده است (صص 300 - 301). مؤلف آن محمد مهدى الاصفهانى اين كار را به دليل آنكه ابتداى مضمار (كه احتمالا چنين فهرستى را داشته همانطور كه ديگر تأليفات ابن طاووس آن را دارد) را در دست نداشته انجام داده است، اين جدول كامل نيست و در سى و دومين باب (از تمامى م / 71, 128 / p, ite anthology, asht, chittic / w