است كه زهرة الربيع مشتمل بر دعاهاى روزهاى هفته بوده به استثناى جمعه كه عمده ادعيه ء جمال، در باره ء آن بوده است. زهرة الربيع تقريبا به اندازه ء حجم جمال بوده است.
(ابن طاووس در دروع *، زهرة الربيع را به اين شكل توصيف مى كند كه مشتمل بر بيش از سى و دو كراسه است و جمال را مشتمل بر سى كراسه ياد كرده است). اكنون تنها يك سوم جمال مربوط به روزهاى غير جمعه است و اگر همه زهرة الربيع در باره ء اين دعاها باشد، تعداد زيادترى از آنچه در جمال بوده در برداشته است.
بنا به آنچه در جمال آمده، پايان " زهرة الربيع " مشتمل بر اين هشدار به مؤمنان بوده كه با خواندن همان دعاهايى كه رسول خدا و اهل بيت [ع] مىخوانند نپندارند كه در عبادت با آنان برابر هستند. محمد [ص] و اهل بيت [ع] خدا را تنها به خاطر خدا عبادت مى كردند اما ديگر انسانها به اميد ثواب در دنيا و آخرت يا پرهيز از عذاب به عبادت خدا مىپردازند. در مهج به نقل از اين كتاب روايتى دربارهء عبادات امام جواد [ع] و هادى [ع] آمده. كتاب مزبور در دست حر عاملي قرار داشته است (نك‍: اجازه الشيخ محمد الحر العاملي لمولا... محمد فاضل المشهدي، بحار 110 / 117).
فصل سوم:
برخى از عناوين ديگر براى داشتن يك تصوير كامل بايد عناوين زير مورد توجه قرار گيرد:
(1) مشار (مؤلفين ج 4 ص 415) در فهرست تأليفات چاپ شده ابن طاووس به چاپ تهران 1379 ق كتاب " مصباح الشريعة ومفتاح الحقيقة " اشاره مى كند (نك‍ فهرست). اين تأليف عموما به امام صادق [ع] منسوب مى شود و دليلى وجود ندارد تا آن را به ابن طاووس نسبت دهيم.
(2) در بروكلمان، ذيل 1 / 912 - 913 اشتباها سه تأليف متعلق به ديگران را به ابن طاووس نسبت مى دهد: اول: عدة الداعي از ابن فهد حلى (م 841) (موجود); دوم: