في التصنيف في شرح السعادة بشهادة صاحب المقام الشريف، كه باب " عمل يوم عاشوراء " را تشكيل مى دهد (اقبال 33 - 37 / 562 - 567) هرگز تأليف مستقلى نبوده است (مق‍: ذريعه 18 / 326 ش 304).
بر مبناى آنچه در اقبال (225 / 728) آمده، ابن طاووس املاى اين تأليف را در دوشنبه 13 جمادى الاول 605 تمام كرده است. اين اشتباهى است كه strothmann (ص 131 پاورقى 9) متوجه شده است. حدس وى به جاى تاريخ فوق، 645 مى باشد به اين دليل كه اين تنها سال زندگى ابن طاووس (به استثناى 605) است كه با عدد 5 تمام مى شده و در آن 13 جمادى الاول، مطابق دوشنبه بوده است. اما وى احتمال ديگر را ملاحظه نكرده و آن تبديل خمس به خمسين است (يعنى: 650). اين از نسخه‌اى كه از آن در ذريعه نقل شده تأييد مى شود، در آنجا خاطرنشان كرده كه ابن طاووس در حالى كه شصت سال داشته (649) تأليف آن را آغاز كرده است. به گفته - wustenfeeld mahler, 13 جمادى الاول 650 در روز دوشنبه رخ داده است. (نيز مق‍:
(188 / new and full moons p, goldstine / h / h اقبال در كربلا به اتمام رسيد جايى كه وى كشف و فرج المهموم را نيز در آنجا تأليف كرده.
ابن طاووس در سال 656، در آخر باب محرم، بابى درباره سقوط عباسىها افزوده است. او باب ديگرى در 13 ربيع الاول 662 به كتاب افزوده زمانى كه او در اين انديشه بود كه خود وى همان شخصى از اهل بيت است كه امت را بعد از بنى عباس رهبرى خواهد كرد (اقبال 71 / 599 - 600، نك‍: باب اول فصل اول). دستكارى ديگرى نيز از وى در اقبال 267 / 15 وجود دارد. او در آنجا مى گويد: ما تعليقه شگفتى را در يك كتاب قديمى كه در 14 صفر 660 به دستمان رسيد بعد از تأليف اين كتاب، بدست آورديم. همينطور او در اقبال (441 / 212) از دعايى كه در رمضان اندكى پس از تأليف كتاب، خوانده ياد كرده است. احتمالا اضافات ديگرى نيز در آن وجود دارد كه خود به صراحت از آن ياد نكرده است (نك‍: -> مجموعه مولانا زين العابدين، -> المصباح [ابن باقى]).