اين متن (با اختلاف اندكى) در تفسير القمى (1 / 341 - 342) آمده است.
بنا به گفته افندي (رياض 6 / 49)، ابن طاووس در الدروع از تفسيرى با عنوان " تفسير القرآن للائمه " نقل كرده است كه به گفته وى، احتمالا به توسط روات يكى از ائمه بعدى تأليف شده است. چنين عنوانى در الدروع * نيامده است. افندي دو سند از تأليف نقل مى كند. روشن نيست كه اين همان " تفسير (عن) اهل البيت " باشد.
568. * * تفسير غريب القرآن / أبو عبد الرحمن بن محمد بن هاني (قرن چهارم؟) سعد السعود 21، 249 ظاهرا درباره‌ء مؤلف اطلاعى نداريم مگر آنكه او را عبد الرحمن بن محمد بن عبد الرحمن الشريف أبو القاسم الحسنى العلوى بدانيم كه تفسير فرات ابراهيم كوفى را روايت كرده است (نوابغ ص 148). در مورد نقل شده (از برگ 1 - ر، از سطر 16; ش كراسه نيامده) " تمنى " در آيه 52 / حج به معناى " قرء " تفسير شده است. ابن طاووس يادآور مى شود كه اين تفسيرى معمول است; اما بعدا از آن انتقاد مى كند (سعد 249 - 250).
569. + تفسير غريب القرآن على حروف المعجم / أبو بكر محمد بن عزير (يا: عزيز) العزيرى (يا: العزيزي) السجستاني (م 330) ذريعه 16 / 49 ش 206 سعد السعود 21، 247 - 248 درباره مؤلف نك‍: سزگين 1 / 43 - 44. عنوان كتاب در ذريعه " غريب القرآن " آمده است. اين تأليف كه با عنوان " نزهة القلوب " يا " التبيان في تفسير غريب القرآن " نيز شناخته مى شود، به نظر مى رسد كه در ميان امامية شايع بوده است: براى مثال، كفعمي تلخيصي براى آن نوشته است: (نك‍: رياض 1 / 23). ابن طاووس دو نسخه ء از اين تأليف را در دست داشته و هر مورد را از يكى از اين دو نسخه ء نقل كرده است. مورد اول از نسخه اول (برگ 4 - ر) در تفسير كلمه ء " صراط " است (= غريب القرآن، قاهره 1342،