توبه تا پايان قرآن بوده است. مورد نخست (از جزء اول كراسه دوم برگ 9 - ر) مربوط به كلمات " الرحمن الرحيم " است (سعد 250). الرماني بر اين باور است كه اين كلمات يك معنى دارند ورحيم تنها براى تأكيد آمده است. ابن طاووس استدلال مى كند كه اين دو، دو معنى متفاوت دارند. مورد دوم (از برگ 1) تفسير آيه 68 / توبه است (سعد 251). در اينجا رماني مى گويد كه هرگونه عمل منافقانه كفر مى باشد; ابن طاووس در اين باره نيز با او به مناقشه برخاسته است. مق‍: -> النكت في اعجاز القرآن.
567. تفسير (عن) اهل البيت عليهم السلام / ناشناخته (يا أبو عبد الله محمد بن ابراهيم (زندگى در قرن چهارم؟) ذريعه 4 / 262 ش 6 - 1225; 26 / 217 ش 1097 [الدروع] سعد السعود 12، 120 - 121 اين عنوان به احتمال مربوط به يكى از دو تأليف است: الف: تفسير ناشناخته‌اى كه بنا به گفته آقا بزرگ (ذريعه 4 / 262 ش 1225) در يك كتابخانه شخصى موجود است; ب:
يا تفسير القرآن لاهل البيت كه در معالم (ص 134 ش 904 و از آنجا: ذريعه 4 / 262 ش 1226) از آن ياد شده و مؤلف آن أبو عبد الله محمد بن ابراهيم دانسته شده كه شايد همان محمد بن ابراهيم النعماني ابن ابى زينب (م. ح. 360) مؤلف تفسيرى كه بخشى از آن باقى مانده باشد (مق‍: ذريعه 4 / 318 ش 1342; اما از نعماني در معالم، مستقلا ياد شده است).
ابن طاووس از نسخه ء يك جلدى در قطع " لطالبي " استفاده كرده كه فاقد آغاز و انجام بوده; او آن را مشتمل بر بيست كراسه يا بيشتر دانسته و داراى خط قديمى و خوانا توصيف مى كند (خطه عتيق دقيق) و اين كه داراى روايات غريبى بوده است. مورد نقل شده از برگ 11 - ر (ش كراسه ندارد) حديثى روايت شده از على بن ابراهيم بن هاشم قمى از امام صادق [ع] مى باشد. متن تفسيرى از آيات 17 - 18 / يوسف آمده است كه بيان مى كند كه چگونه برادران يوسف لباس خون آلود را به حضرت يعقوب ارائه دادند.