چند تن از عالمانى كه با اين نام ناميده مى شوند در قزويني 2 / 97 - 104 ياد شده اند.
شايد مؤلف ما ابراهيم بن احمد بن عبد الله بن يزيد الرازي أبو اسحاق القاضى ساكن قزوين مى باشد كه وى را به عنوان فقيهى بر مذهب كوفيان [يعنى حنفى] توصيف كرده اند (م بعد از 340) (قزويني 2 / 101 - 102; نك‍: تاريخ بغداد 6 / 10). بنابر يكى از اسانيدى كه ابن طاووس (در سعد 70) آورده، مؤلف از على بن سهل روايت مى كرده، كسى كه احتمالا همان أبو الحسن على بن سهل بن المغيرة البزار البغدادي (م 270 يا 271) مى باشد (تهذيب 7 / 329 - 330). او همچنين از محمد بن ابى يعقوب الجوال الدينورى روايت مى كرده كه او در حمص از جعفر بن نصر (ناشناخته) و او از عبد الرزاق از معمر روايت كرده است (سعد ص 112).
اين تفسير كه ابن طاووس آن را تأليف يك جلدى توصيف مى كند (سعد ص 112) در جاى ديگرى ثبت نشده است. ابن طاووس از اين كتاب تفسير آيه 67 / مائده و آيه 9 / كهف را نقل مى كند. تفسير آيه 9 / كهف از كراسه چهارم برگ 2 - ر، اخذ شده است. تفسير آيه 67 / مائده از امام باقر [ع] به توسط زياد بن منذر (أبو الجارود) مى باشد; بنابراين، اين نقل مى تواند جزو تفسير أبو الجارود بوده باشد. اين مواد در تفسير قمى نيامده اما روايت مشابهى (نيز از أبو الجارود از امام باقر [ع]) از كلينى نقل شده است (نك‍: البرهان 1 / 480). تفسير آيه 9 / كهف درباره‌ء ملاقات معجزه گونه اما على [ع] با اصحاب كهف و اقرار آنها به وصايت امام على [ع]، در منابع امامى نيز با اندكى اختلاف روايت شده است (نك‍: البرهان 2 / 457 - 458). بنابراين روشن است كه مؤلف ما، گر چه ابن طاووس (سعد 113) او را سنى توصيف كرده، در واقع علايق شديد شيعى داشته و متمايل به امام على [ع] بوده است.
566. + تفسير / أبو الحسن على بن عيسى بن على النحوي الرماني الوراق (م 384) ذريعه 4 / 275 ش 1272 سعد السعود 21 - 22، 250 - 252 نقلهايى از اين تفسير در تبيان طوسى آمده است. نسخه ء ابن طاووس تنها از ميانه ء سوره