صص 95 - 128). حديث نقل شده در اليقين (همان حديثى نقل شده در اليقين ص 195 / 503، 197 / 506) در ص 113 همين چاپ آمده است.
46. + كتاب الاربعين في اصول الدين / أبو عبد الله محمد بن عمر بن حسين فخر الدين الرازي (م. ح. 606) سعد السعود 296 طرائف 335 - 337 [ند 97]، 515 - 520 / 158 - 161 در باره ء مؤلف نك‍: بروكلمان 1 / 666 - 669 ذيل 1 / 920 - 924. ابن طاووس كه از اين اثر با عنوان كتاب الاربعين ياد مى كند اين سخن رازى را آورده كه كتاب را به عنوان دستور العملى براى فرزندش نوشته است (طرائف 515 / 158 = كتاب الاربعين، حيدر آباد 1353 ص 3). ابن طاووس در طرايف 1 ص 335 - 336، به مسأله بيست و سوم اشاره مى كند (= اربعين صص 237 - 244) و در طرائف 1 ص 336 - 337 آغاز مسأله بيست و چهارم را گزارش كرده است (اربعين ص 244). هر دو مورد با حمله به رازى همراه است. موردى در طرائف صص 515 - 518 / 158 - 160 (= اربعين صص 465 - 468) كه از بابى درباره‌ء برترين صحابه نقل شده، امام على [ع] را به عنوان اعلم توصيف مى كند. (جمله‌اى در سعد ص 296 از همين مورد گرفته شده است.) نقل طرائف صص 518 - 520 / 160 - 161 (= اربعين صص 474 - 476) در صدد اثبات افضليت امام على [ع] مى باشد. خواننده‌هاى طرايف ممكن است به اين باور برسند كه اين مطالب، عقايد رازى را منعكس مى كند، اما واقعيت بر خلاف آن است. در اربعين، رازى صريحا اين عقيده را به عنوان آراى شيعه مىشناساند و پس از آن در رد آنها مىكوشد. روشن نيست كه ابن طاووس عمدا اين مطلب را ذكر نكرده يا خواسته تا آن را مخفى نگاه دارد تا " اين عالم بزرگ اشعرى " (رازى در طرائف ص 349 / 100، 354 / 102 و 158 / 515 به اين الفاظ توصيف شده است) را در باره فضيلت امام على [ع] با شيعه هم عقيده بشناساند. در واقع مؤلفان مختلف شيعى، رازى را به دليل داشتن عقايدش در باره ء امام على [ع] مورد انتقاد قرار داده اند; مث‍: برهان الدين محمد بن