(عبد الله بن) المطلب يا محمد بن عبد المطلب ياد كرده است. نجاشى (متولد 372) كه بى واسطه و با واسطه از شيباني نقل كرده، او را به تخليط در اواخر عمر متهم كرده است.
اگر آنچه را نجاشى در باره ء عناوين بعضى از تأليفات وى آورده مبناى قضاوت قرار دهيم، ظاهرا زمانى شيباني مرام زيدي را پذيرفته است. اما روشن نيست كه نجاشى به اين دليل وى را متهم كرده باشد. در كتابهاى غير شيعى، شيباني به جعل حديث به نفع رافضه متهم شده است (تاريخ بغداد 5 / 467).
نجاشى از كتاب امالي ياد نكرده، اما از كتاب الدعاء وى ياد كرده كه محتملا همين كتاب باشد. ابن شهرآشوب در مناقب (3 / 176، 276) از امالي نقل كرده است.
همچنين كفعمي زايد در البلد (ص 502) در فهرست منابع از آن ياد كرده است. اين كتاب محتملا در دست هاشم البحراني (م 1107) قرار داشته و وى از آن در كتاب " مدينة المعاجز " (تهران 1300 ص 273) نقل كرده است. عنوان كتاب تنها در كتاب اقبال ص 250 / 18 ومهج 139 آمده است. هر دو مورد از جزء سوم كتاب گرفته شده; در ساير موارد، ابن طاووس اين تعبير را به كار مى برد " روينا باسنادنا إلى الشيباني " يا " حث أبو المفضل محمد بن عبد الله "; اين حتمال وجود دارد كه در اين موارد نيز او از همان " امالي " نقل مى كند. بيشتر موارد نقل شده يا مشتمل برادعيه هستند (مث‍: نك‍: اقبال 250 - 251 / 18، 257 - 258 / 22 - 23. دعاهايى براى هلال ماه رمضان; اقبال 481 - 484 / 267 - 270، دعاى امام على [ع] براى ختم قرآن; مهج الدعوات 139 - 141، دعايى كه پيامبر [ص] به حضرت فاطمه [س] تعليم داد; مهج الدعوات 143، دعايى كه امام حسن [ع] در وقت رفتن به ملاقات معاويه خواند.) يا كيفيت خواندن دعا و ادعيه ويژه را بيان مى كنند. موارد ديگر نيز در باره همين موضع است نظير آنچه در اقبال ص 238 / 10، 424 / 195، 441 / 212 فضيلت زيارت قبر امام حسين [ع] را مورد بحث قرار مى دهد.
31. * الامالى / أبو جعفر محمد بن الحسن الطوسى (م 460) ذريعه 2 / 313 ش 1248