مضايقه را با غياس خلط كرده است) تكرار شده است; در هر دو منبع على بن الحسين را غير از يحيى بن الحسين تصور كرده اند (مق‍: رياض 5 / 332 - 333 ور ك‍: ذريعه).
عمده ء موارد نقل شده مشتمل بر احاديث نبوى در باره فضايل دعا در مواقع مختلف است. در يك مورد (اقبال 53 / 582 - 583) ابراهيم بن عبد الله بن الحسين مى گويد: او نمى داند آيا برادرش محمد (نفس زكيه) همان مهدى موعود است كه خداوند در باره‌اش با پيامبر [ص] سخن گفته يانه.
(بطور كلى مق‍:, Ryckman. J. tr emen ' imamat Zaidite au Y ' Les debuts de L, Van Arendonk. C 1960, Leiden فهرست اعلام، ذيل نام ابراهيم بن عبد الله). مورد نقل شده، استناد ابن طاووس به اين نكته است كه اگر چه برخى از حسنى‌ها خود را مهدى مىخوانند مقصود آنها مهدى موعود نبوده است.
آقابزرگ دو احتمال در باره مؤلف الامالى داده; يكى يحيى بن الحسين بن هارون الحسنى كه در باره او عملا چيزى نمى دانيم جز آنكه او در سال 305 روايت مى كرده ومحتملا زيدي بوده است (نك‍: ذريعه 2 / 317 ش 1254). اگر همو مؤلف بوده، نقلهاى ابن طاووس تنها نقلهاى باقى مانده از كتاب او و نشانه ء نگارش كتاب امالي توسط اوست. اما اين احتمال با ملاحظه ء اين حقيقت كه حديثى در رسالة المضايقة از منصور بن راميش (المضايقة: رامش) (يعنى أبو منصور نيشابورى كه در سال 427 وفات يافت) نقل شده، رد مى شود (تاريخ بغداد 13 / 86); در اين صورت احتمال دوم باقى مى ماند كه الناطق بالحق أبو طالب بن يحيى بن الحسين بن هارون البطحانى (م. ح. 424) امام زيديان طبرستان بوده است (نك‍: index, Qasim, Madelung). كتاب الامالى وى (در بروكلمان نيامده مق‍: بروكلمان 1 / 507 ذيل 1 / 697) با تلخيص قاضى يمنى جعفر بن احمد بن عبد السلام بن ابى يحيى (م. 573) با عنوان " كتاب تيسير المطالب في (يا: من) امالي الناطق بالحق ابى طالب (نسخه ليدن شماره 6353. Or, و نسخه Ambrosiana, شماره D 465 = شماره كاتولوگ 721، Ambrosiana 1571 ج 2 [نك‍: O Lofgren.
و Traini. R در كتاب فهرست نسخه‌هاى خطى عربي كتابخانه آمبروزيانا، Vicenza 1975 - 1981] و تعدادى از نسخه ها در مسجد جامع كبير صنعا; مق‍: " فهرست