وله:
از دورى راه خويشتن كن يادى * آماده ز بهر سفرت كن زادي در راه طلب چو خفتهءاى غافل * بر خيز كه از قافله دور افتادى وله:
بر خيز چه خفتهء رفيقان رفتند * غافل چه نشستهء عزيزان رفتند خندان منشين كه جمله ياران عزيز * با سوز دل وديدهء گريان رفتند وله:
إي بندهء طول أمل وحرص وحسد * فردا است كه أعضاى تو از هم ريزد اين سر كه زباد نخوت امروز پر است * تا چشم زني بود پر از خاك لحد وله:
تا چشم زنى رسيده وقت سفرت * فردا است كه در جهان نماند أثرت بر روى زمين خرام وغفلت تاكي * از زير زمين مگر نباشد خبرت وله:
از وادى معصيت بيا زود گذر * كين مرحله راهست بسى خوف وخطر گوئى كه كنم توبه پس از پيريها * از مرك جوانان مگرت نيست خبر؟
وله:
سالك هوس عالم بالا نكند * پابند ألم ز پاى دل وا نكند هر دل كه زياد مرك معمور شود * حقد وحسد وحرص در اوجا نكند وله:
خواهى نشود گلشن دل چون بيشه * بركن تو نهال حرص را از ريشه بر پاى درخت أمل وحرص وحسد * پيوسته زياد مرك ميزن تيشه وله:
أي طالب سيم وكيمياى اصغر * آموز زمن تو كيمياى أكبر در بوته ياد مرك خود را بگداز * تا خاك دلت شود طلاى احمر