نسبت به خدا و روز قيامت در مسلمانان پديد آمده، خطر خاموش شدن آنها تا جايى بود كه احتمال مى رفت اين پيوندها كار بزد خود را در مقابل انسان ها و براى رسيدن به اهداف عظيم خود از دست بدهند. درست همين اوضاعى كه امروز پيش آمده است. كافى است شما نگاهى به كتاب اغاني أبو الفرج اصفهاني بيفكنيد تا مطلب روشن گردد.
امام على بن الحسين (عليه السلام) اين خطر را احساس فرموده، و براى علاج آن آغاز به كاركرد. براى جلوگيرى از آن، " نيايش " را بنياد قرارداد.
صحيفهء سجاديه كه امروز در دست ماست، محصول و نتيجهء اين نيايش هاست. اين امام بزرگ با قدرت بلاغت بى مانند، و نيروى بيانى كه روشهاى ادبيات عرب از رسيدن به آن ناتوانند، و انديشهء الهى مخصوص به خود، توانست از ظريفترين و دقيقترين مفاهيمى كه رابطهء انسان را با خدا نشان مى دهد، و نشاط و وجد خدا يا بى أو را بر تعبير بازد و ارزش هاى اخلاقى و حق و تكليف ناشى از آن را در قالب تعبير و كلمات مجسم نمايد.
مى گويم: امام على بن الحسين با اين مواهبى كه به أو داده شده توانست از عملكرد نيايش خود، يك جو روحي در جامعهء اسلامي بسازد كه يك فرد مسلمان در برابر تند باد هوسها پايدار بماند. و وقتى زمين مى خواهد أو را به طرف خود بكشاند، أو محكم به خدايش وابسته شود و به أو بفهماند براى چه ارزش هاى روحي روى زمين پديد آمده، تا اين كه در دوران ثروت و رفاه در روى آن امين باشد همان گونه كه در روزگار گرسنگى كه سنگ به شكم مى بست امين مى بود.