مسأله 45 - رجوع به كفايت كه معناى آن در شرط چهارم بيان شد، در استطاعت بذلى شرط نيست. بلى اگر انسان مالى از خود داشته باشد كه كمتر از مصارف و هزينه حج است و شخصى كمبود او را بذل نمايد، واجب است قبول كند ولى در اين صورت رجوع به كفايت شرط است. مثلا انسان ده هزار تومان دارد و مصارف حج پانزده تومان است و اگر خواسته باشد رجوع به كفايت كند بايد بيست هزار تومان داشته باشد، در صورتى كه باذل پنج هزار تومان به عنوان كمبود به او بدهد، چون رجوع به كفايت ندارد حج واجب نخواهد بود، ولى اگر باذل ده هزار تومان بدهد واجب مىشود.
مسأله 46 - اگر شخصى مالى به انسان هبه نماييد (ببخشد) كه با آن به حج برود، واجب است قبول كند و اگر واهب (بخشنده) اختيار را به انسان بدهد و بگويد مىخواهى با اين مال حج برو و نمى خواهى به حج نرو و يا مالى را ببخشد و نامى از حج نبرد، قبولش واجب نيست.
مسأله 47 - در مسأله " 34 " گفته شد كه بدهكارى در يك صورت مانع از استطاعت است در اينجا مىگوييم در استطاعت بذلى، دين و بدهكارى مانع نيست. بلى اگر وقت پرداخت بدهى سر رسيده باشد و طلبكار هم مطالبه كند و بدهكار قدرت پرداخت بدهى خود را داشته باشد، اگر به حج نرود حج بر او