هزينه بازگشت به وطن لازم نيست. بلى اگر جايى كه مىخواهد در آن جا بماند دور تر از وطنش باشد كه هزينه رفتن به آن جا بيشتر از هزينه بازگشت به وطن باشد، در اين صورت داشتن هزينه تا آنجا شرط نيست، بلكه داشتن هزينه بازگشت به وطن در وجوب حج كافى است.
شرط چهارم: رجوع به كفايت است، يعنى شخص مكلف بايستى طورى باشد كه پس از برگشتن از حج، بتواند خود و عائله خود را اداره نمايد و دچار تهيدستى و فقر نگردد پس اگر داراى مبلغى است كه وسيله كسب و سرمايه است كه چنانچه آن مبلغ را صرف حج نمايد، پس از بازگشت محتاج خواهد بود و بداند كه راه ديگرى براى زندگى مناسب شأن خود نخواهد داشت بر چنين شخصى حج واجب نيست. پس از آنچه ذكر شد ظاهر مىشود كه فروختن چيزهاى ضرورى زندگى مانند منزل مناسب شأن و لباسهائى كه براى زينت و آبرو دارد، و اثاث منزل، و ابزار كار كه براى زندگى به آنها احتياج دارد و مانند آنها، مثل كتاب نسبت به اهل علم كه براى تحصيلاتش لازم است، واجب نيست، و خلاصه آنچه در زندگى انسان مورد حاجت است و صرفش در راه حج سبب بيچارگى و مشقت شود، فروشش واجب نيست. بلى اگر آنها بيشتر از حاجتش باشند واجب است مازاد را براى هزينه حج بفروشد. بلكه كسى كه داراى منزلى است كه مثلا دويست هزار