در نيمه أول وميانه قرن هفتم تنى چند از فقيهان صاحب نظر وجود داشته اند كه نوآورى هايى داشته (224) وآراء و انظار آنان در كتاب هاى فقهى ذكر مى شود. مشهورترين اين فقهاء كه در واقع پيروان نقاد مكتب شيخ شمرده مى شوند عبارتند از:
مهذب الدين حسين بن محمد نيلى، فقيه أوائل قرن هفتم.
معين الدين سالم بن بدران مصرى (زنده در 629) نگارنده تحرير الفرائض والمعونة.
زين الدين محمد بن قاسم برزهى نيشابورى (زنده در 661) نجيب الدين محمد بن جعفر بن هبة الله بن نما (م 645) سديد الدين يوسف بن مطهر حلى (زنده در 665) أحمد بن موسى بن طاووس حلى (م 673) مؤلف بشرى المحققين يحيى بن سعيد حلى (م 689) نگارنده جامع الشرايع ونزهة الناظر.
عماد الدين حسن بن علي طبري (زنده در 698) نگارنده العمدة والفصيح المنهج ونهج العرفان 3. محقق وعلامه - پيش تر گفته شد كه ميراث فقهى شيخ الطائفة به رغم وسعت وغناء فرهنگى خود، پراكنده وفاقد پختگى و انسجام لازم بود و اين مجموعه حقوقى نياز مبرمى به ترتيب و تدوين داشت. بسيارى از عناصر زنده اى كه شيخ از فقه سنى به فقه شيعي منتقل ساخت به خاطر ناهمگونى با فقه شيعي و باقي ماندن در چهار چوب اصلى، در اين سيستم جديد هضم نشد وجا نيفتاد.
براي اين كه فقه شيعي بتواند از اين عناصر به نحوى شايسته استفاده كند طبعا مى بايست تمامى سيستم، تحول يافته و به شكلى جديد با نظمى أصولي مدون گردد تا مطالب تازه در قالب جديد هضم و جذب شود. محقق أبو القاسم نجم الدين جعفر بن حسن حلى (م 676) نگارنده شرايع الاسلام و معتبر و مختصر النافع ونكت النهاية و تأليفات فقهى ديگر اين كار را به خوبى تمام انجام داد.
أو فقه شيخ الطائفة را به درستى تهذيب كرد و آراء وانظار وى را در مسائل مختلف از كتابهاى متعدد أو گرد آورد و مرتب نمود، وفقه وى را به شكلى پخته و منسجم وصولى مدون ساخت و اعتبار آن را كه با انتقادات ابن إدريس خدشه دار شده بود بدان باز گرداند. أو با آن انتقادات به سختى مقابله كرد و از روش و مكتب فقهى شيخ الطائفة در برابر آن دفاع نمود.
نقش عمده محقق در فقه همين جمع وجور كردن وپيراستن و پخته ساختن فقه شيخ الطائفة