بديهى است كه زاد روز و يا سال مرگ شخصيتهاى بزرگ از نظر تحليل شخصيت ايشان چندان مهم به نظر نمى رسد، آنچه از زندگانى افراد برجسته و استثنائى براى نسلهاى بعد اهميت دارد اينستكه بدانند آنان كه بوده، چگونه زيستند، چه كرده اند، و چه اثرى در محيط اجتماعى خود و پس از آن نهادند.
دوران كودكى ايشان حضرت فاطمه (عليها السلام) در آغوش پر مهر مادرش حضرت خديجه (عليها السلام) پرورش يافت، و از شير پاك او كه از منبع شرافت و نجابت و برد بارى و فداكارى سرچشمه مى گرفت تغذيه شد.
دوران شير خوارگى و ايام كودكى آن حضرت در محيط بسيار خطرناك و اوضاع بحرانى صدر اسلام گذشت، مدتى از ايام كودكى ايشان در شعب ابو طالب سپرى شد، در حدود سه سال طول كشيد كه آن حضرت به غير از زندان سوزان شعب چيزى نديد.
پس از آنكه پيامبر و بنى هاشم از تنگناى شعب نجات يافته و به خانه و زندگى خود مراجعت نمودند، مناظر زندگى جديد و نعمت آزادى براى ايشان تازگى داشت و شادمان و مسرور بود، اما افسوس كه روزگار شادمانى آن حضرت دوامى نداشت، چرا كه مادر مهربانش خديجه را از دست داد، و اين حادثه روح حساس ايشان را افسرده نمود.
اما هر چه محروميت آن حضرت بيشتر مى شد اظهار محبت پيامبر نسبت به ايشان فزونى مى گرفت، و در روايات وارد شده كه رسول خدا تا صورت آن حضرت را نمى بوسيد به خواب نمى رفت.