استثنا شده است:
اول: آن كه شپش بدن محرم زياد شود و متأذى باشد از آن.
دوم: آن كه ضرورت ايجاب كند كه مو جدا شود، مانند آن كه بلندى موى و زياديش باعث سر درد يا ناراحتى ديگر شود.
سوم: آن كه مو در پلك چشم روييده باشد كه محرم را نارحت كند چهارم: آن كه مو هنگام وضو يا غسل خود به خود جدا شود كه در اين چهار صورت جدا نمودن مو عيبى ندارد.
مسأله 260 - اگر محرم بدون ضرورت سر خود را بتراشد، كفاره‌اش يك گوسفند است. و چنانچه به ايجاب ضرورت سر خود را بتراشد، كفاره اش يك گوسفند يا سه روز روزه يا اطعام شش مسكين كه به هر يك دو مد (يك كيلو و نيم) بدهد. و اگر موى زير هر دو بغل خود را بكند، كفاره اش يك گوسفند است و همچنين است اگر موى يك طرف را بكند بنابر احتياط (واجب) و چنانچه موى ريش خود يا غير آن را بكند، بايستى يك مشت طعام به فقير كفاره بدهد. و چنانچه سر ديگرى را چه محرم و چه محل باشد بتراشد كفاره ندارد.
مسأله 261 - چنانچه محرم سر يا بدن خود را بطورى كه مويى از او نيفتد و خونى نشود بخاراند عيبى ندارد، و چنانچه دست به سر يا ريش خود كشيده و يك يا دو مو از آن بيفتد، يك مشت طعام صدقه بدهد.