نشان مى دهد كه منتقى تا زمان او باقى بوده است.
38. المواسعة والمضايقة ذريعه 23 / 222 [ش ند].
نك‍: بروكلمان ذيل 1 / 913 ش 18. عنوان مطابق ذريعه است. دو اصطلاح فوق نشان دهنده دو نظر متضاد درباره كسى است كه نماز را در وقت خود انجام نداده است.
طرفداران " مواسعه " معتقدند كه در وقت نماز بعدى اول بايد نماز همان وقت را بخواند بعد از آن نماز قضاء را طرفداران " مضايقه " نظر مخالف اين را دارند (مث‍: شهيد اول، ذكرى الشيعة في احكام الشريعه 1 / 139 - 132 حلى تبصره ص 59) اين رساله در 18 ربيع الثاني 661 به اتمام رسيده است (المضايقة 39 / 354) اين كتاب بطور كامل در الفوائد المدينة استرآبادى - ص 30 - 40 [= المضايقة 1]) درج شده است. عنوان كتاب در آنجا " رساله ابن طاووس " شناسانده شده است. اين كتاب با عنوان " رسالة عدم مضايقة الفوائت " با تحقيق: محمد على طباطبائي المراغى در مجله تراثنا 2 / 2 - 3 (ربيع الثاني رمضان 1407) صص 331 - 359 به چاپ رسيده است اين تحقيق بر مبناى يك نسخه است. ظاهرا محقق آگاهى از درج آن در الفوائد المدنية نداشته است. علامه مجلسى كه بخشهاى قابل ملاحظه‌اى از آن را نقل مى كند با عنوان " رسالة المواسعة في القضاء " (بحار 88 / 299)، " رسالة عدم مضايقة الفوائت " (بحار 91 / 384) " رسالة في عدم المضايقة في فوائت الصلوات " (بحار 88 / 327) به آن اشاره مى كند. ابن طاووس مى گويد: در اين تأليفات رواياتى درباره مضايقه (ما رويته [مضايقه 1: + او رأيته] من الاحاديث في تحقيق المضايقة في فوائت الصلوات [مضايقه 1: الصلاة] گردآورى كرده بدون آنكه حكمى در اين باره له يا عليه صادر كند (مضايقه 31 / 338) با اين حال به نظر مى رسد كه او طرفدار مواسعه بوده است: در مضايقه 33 / 344 او از امام صادق [ع] روايت مى كند كسى كه در حال نماز به ياد آورد كه