" عمده " متكى بوده است. او مىافزايد: بيشتر اين روايات را با نسخه‌هاى اصل مقايسه كرده و دريافته است كه موارد نقل در عمده، عينا در متون موجود است. در جايى كه يك تأليف نسخه‌هاى متعددى دارد، غالبا اختلاف قراءات نيز مطرح است، اگر خواننده ملاحظه كند كه عبارتى در يك نسخه خاص با عبارت موازى آن در عمده اختلاف دارد، نبايد در متهم كردن صاحب عمده تعجيل كند (طرائف 12 - 14 / 4 - 5). ابن طاووس مى گويد: در مواردى كه اهميت داشته اما مطلب بطور كامل در عمده نيامده مستقيما از متن اصلى آن را تكميل كرده است. كتب عمده‌اى (همه آنها از اهل سنت هستند) كه در عمده مورد استفاده قرار گرفته عبارت از صحاح سته (يا مستقيما يا به توسط الجمع بين الصحيحين حميدي يا الجمع بين الصحاح السته عبدرى)، مسند احمد، كتاب الولاية از مسعود السجستاني، مناقب ابن المغازلى، كتاب الفردوس (ابن) شيرويه الديلمى والكشف والبيان ثعلبى (نك‍: ابن بطريق، عمده ص 3، طرائف 14 - 15 / 5) مى باشد.
روش ابن طاووس در نقل از عمده، بر خلاف روش او در استفاده از ديگر منابع است: او در هر مورد خاصى تكيه‌اش بر ابن بطريق را يادآورى نكرده و ظاهرا همان سخن كلى خود را درباره عمده كافى مى داند. زمانى كه موردى در عمده وطرائف آمده باشد، اصولا نمى توان معين كرد كه از ابن بطريق نقل مى كند يا از منبع اصلى; اما يك نشانه گويا براى مواردى كه مستقيما از ابن بطريق استفاده كرده وجود دارد; در اين موارد ابن طاووس اين عبارت را به كار مى برد " النسخة المنقول منها " و عباراتى شبيه آن; بعنوان مثال در يك مورد ابن طاووس بدين صورت از بخارى نقل مى كند: ورواه البخاري ايضا في صحيحه في الجزء الرابع على حد ربعه الاخير من النسخة المنقول منها (طرائف 52 / 14; نك‍: ابن بطريق، عمده صص 63 - 64 و از آنجا بحار 37 / 264). در مورد ديگر به كراسه مورد بحث با اين عبارت اشاره مى كند " و روى مسلم في صحيحه في الجزء الخامس على حد كراسين من اوله من النسخة المشار إليها " (طرائف 112 - 113 / [ند 28]. نك‍: عمده ص 24; مق‍: ابن بطريق، خصائص 52 - 53). براى مثالهاى ديگر نك‍: ارجاعات ذيل -> صحيح بخارى ومسلم.