95 / حجر در تبيان 6 / 356); سعد 149 - 151 = تبيان 2 / 107 - 108 (180 / بقره); سعد 171 - 173 = تبيان 7 / 456 - 457 (55 / نور); سعد = 207 تبيان 9 / 313 (1 / فتح); سعد 268 = تبيان 8 / 531 (147 / صافات); سعد 277 (اشاره به آيه 98 / انعام) = تبيان 4 / 213 - 214; سعد 279 = تبيان 10 / 438 (آخرين صفحه تفسير). مورد سعد 287 - 291 و 294 - 296 مشتمل بر موادى از تبيان درباره سوره‌هاى مكى و مدنى و تقسيم سوره ها به آيات مكى و مدنى است. مورد اقبال 302 - 303 / 64 نقلى از تفسير طوسى مربوط به آيه اول سوره قدر (تبيان 10 / 385) مى باشد; دو مورد ديگر اقبال اشاره به همان عبارت دارد.
ابن طاووس غالبا تبيان را به عنوان يك تفسير استاندارد شيعى مىشناساند اما بعضا او ترديدى در اختلاف نظر با مؤلف به خود راه نمى دهد. مثلا در تفسير آيه 28 / كهف، شيخ طوسى از سه نوع صبر ياد مى كند. سومين اين سه صبر كه مباح و جايز است مشتمل بر صبر بر اعمالى است كه از نگاه دين ارزش مثبت و منفى نداشته و جزء عبادات نيستند (المباحات التى ليست بطاعات الله) (طوسى، تبيان 7 / 35 نقل شده در سعد 73 - 74); ابن طاووس اين انديشه را كه مكلف مى تواند كارهايى را كه از نظر دينى فاقد ارزش مثبت يا منفى انجام دهد، رد مى كند. به نظر او از آنجا كه نعمت‌هاى خداوند براى انسان دائمى است انسان نيز بايد دائما شكر گزار بوده و اين شكر را در اعمال خويش نشان دهد (آداب الاعتراف). حتى اعمالى كه به ظاهر فاقد هيچ گونه ارزش مثبت و منفى است (مثل خوردن، لباس پوشيدن و سفر كردن) بايد به گونه‌اى كه با شكر گزارى انسان سازگار باشد انجام شود. انديشه " عمل مباح " تنها براى افرادى معنى دارد كه مكلف نيستند يعنى حيوانات و انسانهايى (مثل كودكان) كه وظيفه‌اى براى عمل به احكام ندارند (سعد 74 - 75 وبويژه فتح الابواب 167 - 173).
631. * + التحفة في الادعية / عبد الرحمن بن محمد بن على الحلواني (يا: الحلواني) (م 546) ذريعه 3 / 401 ش 1441