در سعد (19) نام او " الهيضم " آمده; در سعد (225) به اشتباه " القيصم بن محمد القيصم النيسابوري " ياد شده است (صورت درست آن در نقل اين عبارت در بحار 5 / 324 وجود دارد). مق‍: البغدادي -> كتاب الناسخ والمنسوخ. مورد سعد با عنوان " في ذكر الملكين الحافظين " مشتمل بر ايراد آيه‌هاى 11 رعد، 17 و 18 ق و 10 انفطار مى باشد; اما در نسخه ء پرينستون ([shelf number 49] Garrett 4391) اين تأليف فاقد اين مورد است و علت آن مى تواند اين باشد كه نسخه ء مزبور تنها بخش اول كتاب قصص است (واقعيتى كه Mach آن را متوجه نشده است). ترجمه فارسى (كامل؟) اين تأليف كه مربوط به دوره ايلخانان مى باشد در دو نسخه ء باقى مانده است (نك‍: 71 - 70. pp, van Ess وارجاعاتي كه در آنجا آمده است). نيز نك‍: بروكلمان ذيل 1 / 592 - 593 در آنجا اشاره‌اى به ترجمه فارسى زير عنوان " قصص الانبياء " آمده است.
494. * قرب الاسناد / أبو العباس عبد الله بن جعفر بن الحسين الحميرى القمى (زنده در 297) ذريعه 17 / 67 ش 362 جمال الاسبوع 171 المضايقة 31 / 338 - 339 درباره مؤلف نك‍: سزگين 1 / 165. آخرين تاريخى كه درباره‌ء وى در دست داريم سال 297 است زمانى كه گفته ء شده او به كوفه آمده است (نك‍: رساله ابى غالب الزرارى، نقل شده در بحرانى، كشكول 1 / 189). ابن طاووس از نسخه‌اى كه در ربيع الاول 429 كتابت شده بود استفاده كرده است.
برخى از علما از جمله ابن ادريس در " سرائر " وابن طاووس در " جمال الاسبوع " و " المضايقة "، اين تأليف را به فرزند حميري محمد نسبت مى دهند كسى كه كتابت را در صفر 304 روايت كرده است. ديگران (از قبيل مجلسى در بحار) هيچ مشكلى در نسبت دادن كتاب به پدر ندارند.
اين يكى از چند تأليف متقدم شيعى با اين عنوان است; اصطلاح قرب الاسناد به