در سال 314 به وسيله ابن اشعث (درباره او نك‍: تنقيح ش 11318) از واسطه قبل از خود موسى بن اسماعيل نوه ء امام كاظم [ع] روايت شده است. براى جزئيات بيشتر درباره اين كتاب نك‍: مستدرك چ سنگى 3 / 291 - 296; و بحث Madelung در:
34 - 33. pp, " Ismaili Law " و ملحقى كه در Religious Schools and Sects in Medievel Islam از او آمده است.
كتاب الجعفريات (بنام الاشعثيات) در نسخه چاپى كه باقرب الاسناد حميري (با صفحه شمارى مستقل) در يك مجلد چاپ شده در دسترس است (تهران 1370). اين تأليف مشتمل بر ابواب مختلف فقه امامية است. ابن طاووس در اقبال، آن را اين گونه توصيف مى كند كه شامل هزار روايت با اسناد واحد (از امام كاظم [ع] به ائمه پيشين و از آنها به امام على [ع]) مى باشد. در برخى روايات امام على [ع] از رسول خدا [ص] نقل مى كند.
نسخه ابن طاووس بايد چند جزء داشته باشد. وى در جمال از " الجزء العاشر " نقل مى كند. سه موردى كه ابن طاووس نقل كرده در نسخه چاپى به صورت ذيل آمده است:
اقبال = اشعثيات ص 59; جمال = اشعثيات ص 227; فلاح = اشعثيات ص 237.
224. + الجليس الصالح والانيس الناصح / أبو الفرج المعافى بن زكريا بن يحيى النهرواني (م 390) ذريعه 5 / 128 ش 530 فرج المهموم ص 171 - 172 درباره مؤلف نك‍: سزگين 522 - 523. آقا بزرگ (به پيروى از حاجى خليفه) عنوان را " الجليس الصالح الكافي والانيس الناصح الشافي " ياد مى كند. پس از آن به خبرى در تاريخ بغداد 13 / 231 كه معافى تعداد زيادى از فضائل امام على [ع] را روايت كرده استناد كرده و چنين استنباط مى كند كه مذهب وى با عقيده شيعه موافق بوده است. مورد نقل شده توصيف اين است كه چگونه محمد بن عبد الله بن طاهر (م 253) در شب درگذشت خود وقتى به ستاره ها مىنگريست، از آنها چنين دريافت كه قبل از صبح خواهد مرد (= الجليس الصالح تحقيق: محمد مرسى الخولى، بيروت 3 - 1981 ج 2