مجلسى نيز گم شده تلقى مى شده، در دسترس ابن طاووس بوده است. بيشتر احاديثى كه وى از آن نقل كرده به ظاهر از " كتاب الصلاة " گرفته است.
سومين مؤلف عبارت است از الشيخ المفيد (م 413) كه از نوزده تأليف وى ياد شده است. در ميان تأليفات او يكى " مسار الشيعه " است كه تأليفى كوتاه در اعياد و يادبودهاى شعيى مى باشد. اين تأليف باقى مانده است. شيخ مفيد تأليف ديگرى در همين موضوع با عنوان " حدائق الرياض وزهرة المرتاض " نوشته است كه ظاهرا تأليف بزرگترى بوده است.
شرح حال نويسان مفيد از عنوان اين تأليف آگاه بوده اند اما معلوم نيست كه كسى جز ابن طاووس از آن نقل كرده باشد مقايسه ميان نقلهايى از " حدائق " با " مسار الشيعه " نشان مى دهد كه بسيارى از قطعه‌هاى نقل شده دو تأليف همانند هستند اما بعضا تفاوتهايى نيز ميان آنها وجود دارد.
همانطور كه پيش از اين يادآور شديم ابن طاووس كاملا با ادب سنى مأنوس بوده است. او مكرر از كتابهاى سنيان همچون " كشاف " زمخشرى و بيشتر صحاح سته، تاريخ طبري و تاريخ بغداد خطيب نقل مى كند. در اين كه قطعاتى از كتابهاى مفقود سنى باقى مانده ما مديون وى هستيم. يك مورد، عبارت است از تفسير أبو على الجبائى (م 303) معتزلي بصرى معروف و استاد أبو الحسن اشعرى. ديگرى عبارت است از كتاب " نقوش الخواتيم " جاحظ; نقلهايى از اين كتاب توسط علماى شيعى متقدم همانند ابن شهر آشوب نقل شده اما از باقى ماندن اين تأليف آگاهى نداريم. ابن طاووس قطعه‌اى از كتابي با عنوان " المراد من الجياد " از واعظ معروف حنبلي ابن الجوزى نقل مى كند كه ابن طاووس تنها اندكى بعد از وفات وى (597) وارد بغداد شده است. ظاهرا اين تأليف در هيچكدام از فهارس تأليفات ابن الجوزى ياد نشده است.
ابن طاووس در چندين مورد، نام مؤلف را ياد كرده اما از عنوان كتاب ياد نمى كند. در بعضى اوقات مى توان عنوان آن كتاب را بطور يقينى تعيين كرد اما در برخى موارد تنها مى توان حدس زد. نمونه ء اول زمانى است كه ابن طاووس قطعاتى از " كتاب نعمان شرح حال نويس خلفاى مصرى " ياد مى كند. همهء اين قطعات در حقيقت در