بگويد و تلقين ديگرى نيز مؤثر واقع نشود واجب است هر طورى كه خودش مىتواند بگويد، و أحوط در أين صورت، جمع بين گفتن به مقدار ميسور و گفتن ترجمه آنها و نائب گرفتن ديگرى است كه بجاى أو تلبيه را بگويد.
(مسأله 412): ولى طفل غير مميز، بجاى أو تلبيه بگويد.
(مسأله 413): شخص گنگ و لآل با انگشت خود به تلبيه إشارة نموده و زبان خود را حركت دهد و أولى أين است كه أين كار را خودش انجام داده و نائب هم بگيرد كه بجاى أو تلبيه بگويد.
(مسأله 414): احرام حج تمتع، عمره تمتع، عمره مفرده، حج افراد، بدون تلبيه منعقد نمىشود ولى احرام حج قران، به تلبيه يا اشعار يا تقليد محقق مىشود.
(مسأله 415): گفتن تلبيه، بيش از يك مرتبه واجب نيست ولى تكرار آن مستحب است.
(مسأله 416): اگر شخصي لباس احرام را پوشيد و نيت احرام كرد و پيش از گفتن تلبيه، يكى از محرمات احرام را مرتكب گرديد گناهى نكرده و كفاره نيز ندارد.
(مسأله 417): هر گاه پس از پوشيدن لباس احرام و پيش از گذشتن از ميقات، شك نمايد كه تلبيه را گفته يا نه، لازم است تلبيه را بگويد.
(مسأله 418): اگر پس از گفتن تلبيه شك كند كه درست گفته يا نه، احتياج به گفتن نيست احرام و عملش صحيح است.