ستايش از آن خداوندى است كه در آفرينش أو را شريكى نبوده، و در عظمت همانندى ندارد، سپاس خداى راست كه امر و ستايشش در ميان مردم روشن، و بزرگواريش به لطف و كرمش پديدار، و دست عنايتش به جود و بخشش گشاده است، گنجينه هاي رحمتش نقصان نپذيرد، و كثرت عطا جز بر جود و كرامتش نيفزايد، كه أو بسيار با عزت و بخشش است.
خداوندا! اندكى از بسيار را از تو درخواست مى كنم، با آنكه به آن سخت نيازمندم، و تو از آن حاجت از آغاز بى نياز بودى، و [همان اندك حاجت] نزد من بسيار و ادايش براى تو سهل و آسان است.
خدايا! آمرزش تو از گناهم و گذشتت از خطاهايم، و چشم پوشيت از ظلم، و پرده پوشيت بر عمل زشتم و حلم و بردباريت بر جرم و گناه بسيارم، كه به خطا و عمد انجام دادم، مرا به طمع انداخت كه از تو چيزى را درخواست كنم كه مستحق آن نيستم، همان كه تو به رحمت خويش روزيم گردانيدى و از روى قدرتت آن را به من نماياندى، و از اجابتت به من شناساندى.
از اينرو چنان شده ام كه تو را با آرامش مى خوانم، و با انس و رغبت و بدون ترس و بيم از تو حاجت مى طلبم، و باز بر تو آنچه مى خواستم را تقاضا نمودم، پس اگر حاجتم را دير برآوردى از نادانى بر تو عتاب كردم، و در صورتى كه چه بسا به علت علمى كه به سرانجام كارها دارى تأخير در انجام حاجتهايم برايم بهتر بوده است، پس من هيچ مولاى بزرگوارى را صبورتر بر بنده پستى از تو برخود نديده ام.