آمده است); نام مؤلف در سعد الحسين بن محمد الدامغاني ياد شده است. نام مؤلف در بروكلمان ذيل 2 / 986 ش 33 " الوجوه والنظائر في القرآن كريم " و نام مؤلف " حسين بن محمد بن ابراهيم الدامغاني " آمده است. مورد نقل شده در سعد (از كراسه دهم و آخر برگ چهارم) مربوط به دو معناى كلمه ء " الساق " در قرآن است; اين نقل در صص 253 - 254 عبد العزيز سيد الاهل، بيروت 1970، ذيل عنوان " اصلاح الوجوه و النظائر في القرآن الكريم " (كلمه اصلاح را محقق بر آن افزوده و در نسخه نيامده است) آمده است. اين كتاب بر اساس آنچه محقق آن را " نسخه ء منحصر به فرد " دانسته (دار الكتب، تفسير 824) به چاپ رسيده است; اما حداقل سه نسخه ء ديگر اين تأليف موجود است: نسخه ء دار الكتب (تفسير 130); نسخه ء مكتبة الاوقاف الائمة در بغداد (محمد عبد الكريم كاظمي الراضي در چاپ " نزهة الاعين النواظر في علم الوجوه و النظائر " از ابن جوزي [بيروت، 1404] صص 52، 649، بدان اشاره كرده است) و نسخه ء كتابخانه Chester Beatty (ش 5206).
عنوان در بروكلمان 1 / 460 با عنوان " الزوائد والنظائر وفوائد البصائر (في غريب القرآن) " ياد شده و مؤلف آن عالم وقاضي حنفى " أبو عبد الله محمد بن على بن محمد بن الحسين الدامغاني " (م 478; نك‍: دائرة المعارف چ 2 متمم مقاله " الدامغاني، أبو عبد الله محمد " [از: Makdisi. G]) شناسانده شده است. ظاهرا اين نسبت نادرست مى باشد، زيرا چنين تأليفى در منابع دست اول به او نسبت داده نشده است. بروكلمان به حاجى خليفه استناد كرده اما نام مؤلف در آنجا " أبو عبد الله الحسين بن محمد بن ابراهيم " آمده است (حاجى خليفه 2 / 2001 به نقل از نزهة الاعين ابن الجوزى; مق‍:
تحقيق فلوگل 3 / 543 ش 6871). زركلي (2 / 254)، كحاله (9 / 48)، الراضي (در مقدمه بر چاپ نزهة الاعين صص 51 - 52) و Gilliot (305. p ", Textes ") از بروكلمان پيروى كرده اند. الراضي بجز ارجاع به بروكلمان والمنتظم (ابن الجوزى; كه در آنجا زندگى نامه قاضى بدون ياد از اين تأليف آمده; نك‍: 9 / 22 - 24) شاهدى براى اتحاد مؤلف ما با قاضى حنفى بدست نمى دهد. Gilliot مى گويد: " أبو عبد الله الحسين بن محمد الدامغاني " عنوان كوتاه شده مؤلف است اما او نشان نمى دهد كه چگونه مى توان اين نام