الامان 61 - 69 / 74 - 81، 118 - 120 / 130 - 131 مهج الدعوات 3 - 8، 10، 18 - 34، 36 - 44 درباره مؤلف نك‍: رياض 4 / 220 - 223، 236; الثقات ص 205. از موارد نقل شده چنين بر مى آيد كه كتاب مورد بحث كتابي در دعاهاى روايت شده از پيامبر [ص] و ائمه [ع] بوده است. در اعيان 42 / 87 بجاى " واعى " " مراعى " آمده و در ذريعه " راعى " ضبط شده است. عناوين ديگر عبارتند از " غنية الداعي " (بحار 95 / 132 كه قطعه نقل شده در الامان 118 - 119 / 130 در آن آمده) و " نية الداعي " (بحار 76 / 260 كه قطعه نقل شده در الامان 120 / 131 در آن آمده). شيخ حر عاملي در اثبات (1 / 30) از اين تأليف نقل كرده; خوانسارى (روضات 2 / 345) يادآور مى شود كه در الامان از آن نقل شده است. در مهج الدعوات عنوان كتاب نيامده اما آشكار است كه از همين كتاب نقل مى شود: مهج 36 - 42 = الامان 61 - 69 / 74 - 81 (دعايى از امام جواد [ع]). ابن طاووس اين دعا را " حرز " (در مهج) وعوذة، (در الامان) مىنامد و هر دو اصطلاح به معناى دعايى است كه براى حفظ و نگهدارى (از خطرات) خوانده مى شود.
441. * * مقدمات علم القرآن / أبو الحسين محمد بن بحر الرهنى الشيباني (زندگى اوائل قرن چهارم) سعد السعود 20، 24، 227 - 228، 279 - 281 مؤلف متهم به غلو در تشيع بوده است. نك‍: نجاشى 384 ش 1044; ياقوت، الادباء 18 / 31 - 33; ابن داود، الرجال ص 500; صفدى 6 / 243 - 244. از اين تأليف در جاى ديگرى ياد نشده است. مورد نقل شده در سعد 227 - 228 از كراسه ششم جزء اول مى باشد; در اين جا رهنى قصد آن دارد تا نشان دهد كه قراءات سبعه مرسوم، بى پايه است; وى تأكيد مى كند كه امام على [ع] و اهل بيت تنها مرجع تفسير قرآن هستند. در مورد نقل شده در 279 - 281 (جزء دوم كراسه سوم برگ 1 - ر آغاز از سطر آخر) رهنى مى گويد نسخه‌هاى قرآن كه عثمان به شهرها فرستاد در قرائت بعضى از آيات با يكديگر متفاوت بوده است; او پاره‌اى از اين اختلافات را فهرست وار ذكر مى كند.