را از كجا نقل كرده ولى ممكن است او از جزء اول فلاح برگرفته باشد گر چه امكان اخذ از نسخه‌اى از كنز كه داراى اين عبارت بوده را نمى توان منتفى دانست. مورد نقل شده در فرج المهموم در بحار 58 / 293 - 298 نقل به معنى شده است. در اينجا نيز ناممكن است روشن كرد كه آيا مجلسى از نسخه‌اى از كنز كه مشتمل بر اين قطعه بوده استفاده كرده يا از فرج المهموم. حدس " نعمه " اين است (مقدمه كنز 1 / 25 ش 75) كه مورد نقل شده در فرج المهموم (60 - 74) در واقع مشتمل بر قطعه بزرگى از " رسالة في الرد على المنجمين " كراجكى است كه يكى از چندين تأليف او بوده كه در كنز درج شده است.
مق‍: مستدرك چ سنگى 3 / 499.
ابن طاووس در التحصين 567 به روايتى كه پيش از آن در اليقين نقل كرده ارجاع مى دهد و درباره آن مى گويد كه آن را از كنز الفوائد نقل كرده; اما در القين حديث مورد نظر از " المائة حديث " ابن شاذان (نك‍: فهرست ذيل مورد; مق‍: اليقين 57 - 58 / 239 - 240) نقل شده است.
256. * *؟ كتاب كنز اليواقيت / أبو الفضل بن محمد الهروي (م. ح. 420؟) ذريعه 18 / 170 ش 1236 اقبال 416 - 417 / 186 آقا بزرگ عنوان را " كنز اليواقيت في الادعية والاعمال " ياد مى كند. ابهاماتى در هويت مؤلف وجود دارد. حاجى خليفه تأليفى با عنوان كنز اليواقيت ياد كرده بدون ياد از مؤلف (2 / 1520 = تحقيق فلوگل 5 / 258). نسخه 340, 11. Or. Lib. Br مشتمل بر كتاب كنز اليواقيت عبد الكريم بن هوازن القشيرى است (مق‍: بروكلمان، ذيل 3 / 1232 [772]); اما اين نسخه فاقد نقل اقبال است و واضح است كه تأليف ديگرى است. اين نامحتمل است كه مؤلف تأليفى كه ابن طاووس از آن نقل كرده عبد الله بن محمد الانصاري (م 481) باشد (درباره او نك‍: -> كتاب الاعتقاد); علاوه بر اينكه نام او كاملا متفاوت است، روشن نيست كه او تأليفى با اين عنوان نوشته باشد. همين اشكالات بر أبو الفضل اسماعيل بن احمد بن محمد السمسار الهروي (زنده در 437) كه در تاريخ