ظن قوى توصيف محتوى كتاب است. در اليقين عنوان كتاب " نسخة فيه ذكر اسماء على " آمده اس‍ت; همان نقل كه در سعد (كراسه ششم برگ 6 - پ) واليقين 133 - 135 / 376 - 380 آمده بعنوان حديث البساط شناخته مى شود. مجلسى متن مورد مذكور را از اليقين نقل كرده (بحار 39 / 138 - 141) و يادآورى كرده (ص 141) كه در سعد از يك منبع ناشناخته (بعض الكتب المعتبرة) با همان اسناد آمده است. گر چه احتمالا مجلسى متوجه اين نكته نشده اما واضح است هر دو نقل در سعد واليقين از يك كتاب بوده است. ابن طاووس با بيان آغاز نسخه در هر دو تأليف اين مسأله را ثابت كرده است. اسناد از نوع روايات جابر از امام باقر [ع] است (مق‍: Unusual ", Kohlberg " isnad). اولين نام آن محمد بن احمد كه به احتمال همان محمد بن احمد بن يحيى الاشعري القمى (زندگى در اواخر قرن سوم) مى باشد; او به نوبه خود از دو واسطه از عبد الله بن موسى الكاظم نقل كرده است. دوره حيات مؤلف را موقتا مى توان نيمهء اول قرن چهارم دانست. حديث نقل شده در اليقين ص 161 - 162 / 431 تفسير آيه 3 سوره روم مى باشد.
108 * *؟ ذكر ما نزل من القرآن في رسول الله وفي على وفي اهل البيت وفي شيعتهم وتاويل ذلك / ناشناخته (قرن چهارم؟) ذريعه 10 / 36 ش 184 سعد السعود 11، 111 - 112 مورد نقل شده در سعد در به حال 36 / 26 - 27 ذيل عنوان " كتاب ما نزل... " نقل شده است. عنوان كتاب در ذريعه " ذكر ما نزل من القرآن في رسول الله و اهل البيت " ياد شده است. ابن طاووس از نسخه‌اى با تاريخ محرم 406 استفاده كرده و قطع كتاب را " بزرگتر از ربع و كوچكتر از نصف " توصيف مى كند كه از پوست يا كاغذ خراسان ساخته شده بوده است (نك‍: بحثى كه در باب سوم فصل پنجم آمده است). مورد نقل شده كه از جزء اول (برگ 37 - ر) اخذ و از شعبى نقل شده روايتى است مشتمل بر سخنان متبادله ميان پيامبر [ص] وعلى [ع] بعد از زخمى شدن على [ع] در احد; در آنجا آمده است كه آيه