ولايت الهى به آخرين گوهر تابناك خاندان پيامبر، حضرت صاحب الامر (عليه السلام) رسيد.
هر چند آن بزرگوار در ميان خلق ظاهر نمى شدند اما افراد مورد اعتمادى مرتب خدمت ايشان رسيده و مشكلات شيعيان را عرض نموده و راهنمائيها و فرامين آن پرتو فروزنده الهى را به مردم ابلاغ مى كردند، اين اشخاص كه از نظر ايمان و پرهيزكارى و اعتماد و وثوق، سرآمد مسلمانان آن دوره بودند، واسطه بين مردم و آن حضرت بشمار مى رفتند و راهنماييها و ارشادات ايشان را به مردم مى رساندند.
از ميان نواب آن حضرت چهار نفر مشهورتر و خاص تر مى باشند، كه واسطه بين ايشان و عموم مردم بوده و به نواب اربعه معروفند و عبارتند از:
عثمان بن سعيد عمرى، محمد بن عثمان بن سعيد عمرى، حسين بن روح نوبختى، على بن محمد سيمرى.
غيبت كبراى آن حضرت:
نواب اربعه ساليانى واسطه فيض بين امام و مردم بودند، تا آنكه در سال 329 هجري اين طومار بسته شد و بر اساس مشيت الهى غيبت كبراى آن حضرت آغاز گرديد، همان غيبتى كه از مدتها پيش پيامبر و امامان شيعه بدان خبر داده بوده، و مسلمانان در آن دوره آزمايش مى شوند، تا هنگاميكه حضرتش بفرمان پروردگار توانا ظهور كرده و لباس تحقق بر آرمانهاى الهى بپوشاند.
از سال 329 هجري كه غيبت كبرى آغاز مى گردد باب نيابت خاصه آن حضرت مسدود مى شود، و در دوران غيبت هر كسى ادعاى بابيت و نيابت كند بنا به تصريح خود ايشان دروغگوست.