السلام في التوحيد " آمده كه نشان مى دهد مفضل آن را از امام ششم [ع] نقل كرده است.
اما ابن طاووس يادآور اين نكته نشده و تنها از " كتاب الاهليلجة " سخن مى گويد كه در آن امام صادق [ع] در مناظره با يك هندي درباره علم خداوند غلبه كرد. (الامان; مق‍:
Matar صص 57 - 59).
اين تأليف جداى از " توحيد " است كه منسوب به مفضل مى باشد (كتاب التوحيد والاهليلجة كه در سزگين آمده گويا در اثر ادغام اين دو عنوان است). مجلسى هر دو را بطور كامل نقل كرده (توحيد در بحار 3 / 57 - 151 واهليلجه در بحار 3 / 152 - 198). آنها (با كتاب مصباح الشريعة) در مجموعه‌اى در كتابخانه پرينستون New Series Shelf mark 1307 به شرح زير آمده است:
توحيد المفضل (ms New Series 527) برگهاى 1 - پ تا 170 ر; مصباح الشريعة. ms) New Series 744 برگهاى 171 - پ تا 309 - پ; اهليلجة (New Series 328. ms) برگهاى 310 - پ تا 389 - پ (در برگ نخست مجموعه، اشتباها " الاهليلجيه " آمده همچنين نك‍: -> كتاب (المفضل بن عمر الجعفي).
در الامان، كتاب اهليلجه با كتاب المفضل بن عمر ومصباح الشريعة، ميان كتبي ياد شده كه مسافر بايد همراه خود داشته باشد. عنوان " اهليلجه " اشاره به ميوه درختى است كه براى مقاصد طبى توسط طبيب هندي كه با امام مناظره كرده استفاده مى شده است. امام صادق [ع] اهليلجه را به عنوان نقطه شروع دو برهان براى اثبات وجود خداوند استفاده مى كند (برگهاى 313 - ر به بعد، 352 - ر به بعد); متنى كه در فرج المهموم 11 - 20 آمده (با كمى اختلاف) در برگهاى 342 - ر تا 352 - پ آمده است; همچنين برگهاى 352 - ر تا 361 - پ مشتمل بر متنى است كه ابن طاووس آن را در فرج المهموم ص 20 (سطر 2 تا 5) نقل به معنى مى كند. عبارت نقل شده در فرج المهموم ص 21 سطرهاى 4 - 6 مطابق با برگ 381 - پ سطرهاى 2 - 6 مى باشد.
187. - كتاب الاحتجاج / أبو منصور احمد بن على بن ابى طالب الطبرسي (زندگى در اوائل قرن ششم)