كرد (جايى كه اكنون شهر قيروان قرار دارد). زمانى كه به او گفته ء شد اين محل بيشه‌اى براى جانوران وحشى است او دعا كرد بطورى كه پس از آن حيوانات، آنجا را ترك كردند.
اين نقل در كتابهاى متعددى آمده است (مق‍: دائرة المعارف چ 2 مقاله " القيروان " [از: Talbi. M] 4 / 825 - 826) اما هيچكدام از اين منافع كه ملاحظه شده روايت ابن طاووس را نياورده اند. در برخى نقلها عقبة بن نافع آمده نه " عقبة بن عامر "; (نك‍: ابن عبد الحكم (م 257) فتوح مصر، تحقيق:, 1922, New Haven, Torrey. C. Ch 196. p; عبد الله المالكى، رياض النفوس في طبقات علماء القيروان وافريقيه ج 1 تحقيق:
حسين مؤنس، قاهره 1951 صص 20 - 21; ابن عذارى (م. نزديك به اواخر قرن هفتم)، كتاب البيان المغرب في اخبار الاندلس والمغرب ج 1 تحقيق: Colin and. S. G 1948, Leiden, Provencal - Livi. E ج 1 ص 20; مق‍: البكري، معجم ما استعجم ج 3 تحقيق: مصطفى السقاء، قاهره 1368 ص 1105. أبو العرب التميمي (م 333) روايتى نقل كرده كه در آن از ابن نافع وابن عامر هر دو ياد شده است (طبقات علماء افريقية و تونس تحقيق: على الشابى ونعيم حسن اليافى، تونس 1968 صص 56 - 58) اما حتى رواياتى كه در آن از " ابن عامر " ياد شده با متن مورد استفاده ابن طاووس هماهنگ نيست.
418. * + - كتاب المحبر / أبو جعفر محمد بن حبيب (م 245) ذريعه 20 / 139 ش 2299 طرائف 460 / 141 عنوان اين تأليف در طرائف 2 وطرائف * * برگ 160 - پ، " كتاب المجير " و در طرائف * 124 - پ " كتاب المحبرة " آمده است. ابن طاووس اشاره به بخشى مى كند كه در آن شش نفر از صحابه و شش تن از تابعين بر اين باورند كه " متعه " مشروع است. در نسخه ء چاپى المحبر (تحقيق: Lichtenstaedter. I، حيدر آباد 1361 ص 289) تنها از پنج صحابي ياد شده كه چنين عقيده‌اى داشته اند اما از هيچ تابعي ياد نشده است. بنابراين