2. قراآت آحاديه: منظور از آنها، قراآتى است كه جامع اركان سه گانه مى باشند، لكن در سطحي قرار ندارند كه بتوانند مفيد علم و اطمينان از لحاظ اتصال آنها به معصوم (عليه السلام) باشند.
3. قراآت شاذه:
وآنها عبارت از قراآتى است كه مخالف با رسم الخط مصحف است.
فرق قراآت متواتره وشاذه:
براى آگاهى از فرق ميان ايندو نوع قراآت - بر حسب آنچه ابن الجزرى در كتاب خود يادآور شده است - بايد روش هاي مؤلفين كتب قراآت را مورد توجه قرار دهيم (1):
الف. عده أي از نويسندگان تأليفشان را بر اساس نهادند كه طبق اين اساس، اختيار قراآت، منوط به وجود اركان قراآت متواتره بود، ومردم كتاب واثر أو را - پس از آنكه به گونه أي متواتر نقل مى شد - تلقى به قبول كرده اند، مانند كتابهاى زير:
الغاية ابن مهران، الغاية ء ابى العلاء همداني، السبعه ء ابن مجاهد، الارشاد أبى العز قلانسى، التيسير أبو عمرو دانى، الموجز ابى على اهوازي، التبصرة ء ابن ابى طالب، الكافي ابن شريح، التلخيص ابى معشر طبري، الاعلان صفراوى، التجريد ابن الفحام، حرز الاماني أبو القاسم شاطبى، النشر، التقريب، تحبير التيسير ابن الجزرى وامثال آنها.
ب. عده أي ديگر از نويسندگان كه تأليفات خود را بر اساس گردآورى هر چيزى كه در دسترسشان قرار مى گرفت بنياد كردند، ودر قيد آن نبودند كه منقولات خود را در قراآت به مواردي محدود سازند كه جامع اركان باشد.
مؤلفاني كه صرفا به جمع وگردآورى قراآت پرداختند عبارتند از امثال: سبط الخياط، ابى معشر طبري (در كتاب الجامع)، ابى القاسم هذلي (دركتاب الكامل خود)، ابى الكرم شهرزورى، ابى على مالكى، ابى على اهوازي - البته در غير كتاب الموجز -، وديگران كه صرفا به گردآورى قراآت همت گماردند.
قراءة البدو = قرائت باديه نشينان:
قبل از آنكه سخن را درباره ء اقسام روايت قراآت به پايان بريم مناسب ديديم به (قراءة البدو) اشارتي كنيم. اين قرائت تا آنجا كه بر آنها دست يافتيم از حد قراآت شاذه فراتر نمى رود.
يكى از نمونه هاي چنين قرائتي را فراء در كتاب معاني القرآن آورده است.
وى مى گويد:
در (الحمد لله)، همه ء قراء متفقا دال (الحمد) را به رفع خوانده اند، اما باديه نشينان، پاره أي از آنها مى گويند:
(الحمد لله) به رفع دال وكسر لام (الله)، وعده أي ديگر مى گويند: (الحمد لله) به كسر دال ولام. وسرانجام گروهى مى خوانند: (الحمد لله) به رفع دال ولام.