نظر مطلقا. همچنين به اهل ذمه و محارم نسوان به غير عورت. و اما زنان جوان اهل باديه و دهات بدون قصد تلذذ وريبه: ظاهر در آنها نيز عدم جواز است. هر چند موافق علتى كه از بعضى اخبار به ظاهر مىشود، جواز است. 1 و علت مذكوره اين است كه اگر ايشان را منع كنى، منع پذير نمىشوند. ليكن اشكال هست در جواز اعتماد بر آن علت.
و به هر حال امر در صورت و دست و پا آسانتر است، چون در مسأله خلاف عظيم است و ليكن اظهر در نظر حقير منع است در مطلق نامحرم. و اين كه مكرر انسان مبتلى مىشود و آنها منع پذير نمىشوند، چاره آن همين است كه هر وقت اتفاق افتد، روى خود را بگرداند. و نظرى كه غفلتا اتفاق افتد، در آن حرجى نيست.
302: مكرر: سؤال: بعضى از زنان هستند كه متعه كردن ايشان با واسطه ممكن نمىشود بلكه موقوف است به مراوده، از قيبل نگاه كردن به غمزه و اشاره و حرف زدن و شعر خواندن آيا كسى اين امور را تقديم رساند تا به آن ثواب برسد يا آن ثواب به اين گناه نمىرسد.
جواب: مرتكب معصيت شدن به اميد اين كه به ثوابى برسد از تسويلات شيطان و مخالفت خداوند ديان است.
303: سؤال: هر گاه شخصى صاحب شوقى از حليله خود پاره [اى] شوخى ها و اختلاطها توقع نمايد، و او به اعتبار شرم يا سستى يا غلبه خواب در شب از امرا و تجاوز كند. آثمه است يا نه؟
جواب: بر زن واجب است اطاعت شوهر در هر گونه استمتاعى كه شرعا جايز است، مگر عذر شرعى داشته باشد. و ظاهر فقها اين است كه در وطى دبر رضاى زن شرطى نيست بنابر مشهور اقوى كه جواز آن است با كراهت و از بعض اخبار ظاهر مىشود كه رضاى زن شرط است ودلالت آن محل اشكال است و قائلى هم به آن نديدم و در ترك واجب گناه حاصل مىشود.
304: سؤال: موجب و قابل در عقد نكاح دوام يا متعه (يا ساير عقود) مىتواند يك نفر شد؟ يا دو نفر بايد باشند؟.
جواب: بلى اشهر واظهر جواز است.