195: سوال: هر گاه زينب باغى را به عمرو اجاره بدهد در مدت ده سال به مبلغ مشخص. و بعد زينب مذكوره مريضه و صاحب فراش گردد. در حال مرض موت بكر را وصى شرعى خود گرداند و وصيت به او نمايد كه من مشغول ذمه به صوم و صلات مىباشم، و ما يعرفى - ما سواى باغ كه در اجاره عمرو مستأجر است - ندارم. البته بعد از فوت من باغ موجريه را در معرض بيع در آورده و از ثمن او به قدر پنج سال از براى من صوم و صلات استيجار نما كه شايد مرا برائتى از اين شغل ذمه حاصل شود.
والحال زينب مذكوره متوفى، و هنوز مدتى به انقضاى اجل مانده و عمرو مستأجر نيز راضى به فسخ نمىشود. و كسى هم باغ مذكوره را حال، ابتياع نمىنمايد كه بعد از انقضاى مدت مذكور متصرف شود. و بكر وصى هم مظنه بقائيه در خود تا انقضاى مدت مذكوره نمىبيند. آيا - والحالة هذه - چه بايد كرد؟ وصى مىتواند باغ موجريه را به معرض بيع در آورد وصوم و صلات از براى زينب موجره متوفيه بدهد با وجود آن كه عمرو مستأجر راضى نباشد، يا نه؟ -؟.
جواب: اظهر آن است كه اجاره به موت موجر و مستأجر بر هم نمىخورد. و هر گاه كسى در اين حال باغ را نمىخرد، صبر كند تا بعد از انقضاى مدت. و هر گاه مظنه موت داشته باشد، اشهاد و اعلام كند نفس وصيت را. و هر گاه ماذون هست در وصيت كردن، غير را وصى كند. و هر گاه ماذون نيست، حاكم شرع بعد از موت او بعد از انقضاى مدت مىفروشد و از براى او استيجار صوم و صلات مىكند. و هر گاه دسترس به حاكم نداشته باشد عدول مؤمنين وصيت را به عمل آورند - والله العالم. و آن ضعيفه اختيار بيشتر از ثلث مال خود ندارد. و در بيش از ثلث موقوف به رضاى وارث است. والله العالم.
196: سوال: هر گاه زيد وجهى به عمرو مىدهد بر سبيل استيجار كه نماز به جهت زينب بكند. عمرو را گمان اين كه به جهت هند بوده به نيت او به جاى آورد. مستحق اجرت هست يا نه؟ -؟ و اين نماز مجزى است يا نه؟ -؟.
جواب: هر گاه اشتباه در محض اسم شده ومفروض انحصار آن شخص متوفى است در