عمر بن حنظله " 1 و غير آن فهميده مىشود. و همچنين عموم " العلماء ورثة الانبياء " 2.
و " علماء امتى كانبياء بنى اسرائيل " 3. و شكى نيست كه از براى انبياء اين نوع ولايت ثابت بود. و در نهج البلاغه از كلام امير المومنين (ع) كه " ان اولى الناس بالانبياء اعلمهم بما جاوا به. ثم تلى عليه السلام قوله تعالى: ان اولى الناس بابراهيم الذين اتبعوه و هذا النبى و الذين امنوا، ثم قال: ان ولى محمد - ص - من اطاع الله و ان بعدت لحمته، وان عدو محمد - ص - من عصى الله و ان قربت قرابته " 4.
و ايضا دلالت مىكند بر اين عقل و اعتبار. زيرا كه ناچار است از كسى كه مباشر اين امور باشد، و كسى مثل حاكم عادل نيست.
به جهت رجحان او به سبب علم و ديانت.
و هر گاه حاكم شرعى نباشد، پس ظاهر اين است كه ولايت ثابت از براى كسى كه اعتماد به دين و امانت او باشد، چنان كه جمعى از علما تصريح به آن كرده‌اند. و دلالت مىكند بر آن آيات و اخبار مثل قوله تعالى " ولا تقربوا مال اليتيم الا بالتى هى احسن و ما على المحسنين من سبيل " و شكى نيست كه اين احسانى است به اين اشخاص. و بعضى استدلال كرده‌اند به حكايت خضر و ظاهر آن است كه مراد معيوب كردن كشتى باشد به جهت صلاح حال مساكين كه صاحب آن بودند كه آن پادشاه ظالم كشتى را غصب نكند، و ظاهر از انبياء سلف حسن متابعت ايشان است. و كسى نگويد 5 كه " خضر (ع) پيغمبر بود و كارى كه براى او جايز باشد لازم نيست كه از براى ما جايز باشد " به جهت انكه تكيه در 6 استدلال به ملاحظه علت است كه آن احسان به مساكين