ص 45) مستقيما از فتح الابواب، الامان، الدروع، غياث، اقبال، كشف، لهوف (با عنوان ملهوف)، محاسبه، طرف، زائر و جمال (اخيرى فقط در فهرستى كه ج 1 / 1 آمده ذكر شده) نقل مى كند. پنج عدد از اين تأليفات: امان، اقبال، كشف، لهوف و طرف در فهرست منابعى كه در " اثبات " مستقيما از آنها نقل شده آمده است; تأليفات اضافى ديگرى كه آنجا ياد شده عبارتند از: مهج، فرج المهموم، سعد السعود، طرائف واليقين (نك‍: اثبات 1 / 56 - 59). بيشتر اين تأليفات در اجازه او به محمد فاضل مشهدى نيز ياد شده (بحار 110 / 117) و به علاوه از " الاصطفاء "، " الجواب الباهر في خلق الكافر " " ربيع الالباب " و " زهرة الربيع " نيز ياد شده است (و نيز كتاب التتمات والمهمات كه نبايد آن را كتاب مستقلى تصور كرد). بر روى هم از دوازده تأليف ابن طاووس در آثار حر عاملي ياد شده است. نقلهاى مجلسى در بحار بيش از هر مؤلف ديگرى بجز علامه حلى - از آثار ابن طاووس است. همانطور كه قبلا يادآور شديم محسن فيض كاشانى، تلخيصي از كشف نوشت كه نشانگر علاقه ء ويژه‌اى است كه اخبارى ها به برخى از آثار وى داشته اند. مؤلفين كتب ادعيه امامية از كفعمي تا زمان حاضر به ويژه متكى بر ابن طاووس هستند و بطور گسترده از ادعيه‌اى كه او در آثار خود حفظ كرد نقل مى كنند.
در نهايت بايد يادآور شويم كه عناوين چند كتاب ابن طاووس را حاجى خليفه ياد كرده است. wustenfeld در Der Tod des Husein ben . l. n. l. p, Ali und die Rache ' بر مبناى فهرست فلوگل (شماره 4574) بر اين باور است كه كشف الظنون داراى عناوين چهار اثر از ابن طاووس است. اما اطلاعاتى كه فلوگل در فهرست داده گمراه كننده است. او يكى از شروح بر " العمدة في فروع الشافية " از أبو بكر محمد بن احمد بن الشاشى (م 507) را به ابن طاووس نسبت مى دهد; چنين نسبتى در كتاب حاجى خليفه نيامده است (مق‍: فلوگل ج 4 صص 263 - 264 = استانبول ج 2 صص 1169