خواند مير در دستور الوزراء در اواخر ترجمه حال صاحب گفته (صفحه 121).
صاحب مدت هجده سال به امر خطير وزارت قيام نمود، و آن مقدار از نفايس كتب كه او جمع كرد هرگز هيچ وزير بلكه صاحب تاج و سرير جمع نكرده بود، چنان كه در سفرى از اسفار چهار صد شتر بار بردار كتب او را مىكشيدند " والعهدة على الراوى ".
وليس هذا اول قارورة كسرت في الاسلام، زيرا اين امر نظائر بسيار دارد، از آن جمله سوزاندن كتابخانه شيخ الطائفة أبو جعفر محمد بن الحسن الطوسى رضوان الله عليه است.
ابن كثير در " البداية والنهاية " ضمن ذكر حوادث سال چهار صد و شصت گفته (12 / 97).
وفيها توفى من الاعيان أبو جعفر محمد بن الحسن فقيه الشيعة و دفن في مشهد على، وكان مجاورا به من حين احرقت داره بالكرخ وكتبه، سنة ثمان واربعين، إلى محرم هذه السنة فتوفى و دفن هناك.
و از عبارت سبكى صريحا بر مىآيد كه اين امر مكرر واقع شده، و در مرئى و منظر مردم صورت عمل به خود مىگرفته است، و نص عبارت او در ترجمه حال شيخ اين است (3 / 52).
وقد احرقت كتبه عدة نوب بمحضر من الناس.
و هر كه طالب تفصيل اين قصه باشد به تواريخ و تراجم احوال مفصله مراجعه كند، زيرا مناسب نمىدانم كه بيشتر از اين به اين قضيه جگر سوز و دلخراش اشاره كنم، و اين هم به طريق استطراد ذكر شد " تلك شقشقة هدرت ثم قرت ".
مرا دردى است اندر دل اگر گويم زبان سوزد اگر پنهان كنم ترسم كه مغز استخوان سوزد برگرديم به اصل مقصود پس بايستى فقط از شيعيان به اين امر (تأليف تاريخ رى) بپردازد، زيرا چنان كه مشروحا معلوم شد " تاريخ رى " مستلزم ذكر