اهل آبه معلوم است كه الاشيعى و معتقد نباشند، و گفته اند ساوى باشد كه شيعي نباشد، و آبى الا خود شيعي نباشد، و بندار رازى در مدح اين دو برادر وزير بيست و هفت قصيده غراء گفته، و اين ابيات مسمى او راست در حق ايشان:
جليل مملكت داراى گيتى أبو منصور آن درياى مفخر بفر دولت استاد أبو سعد بماناد اين چنين دولت معمر همايون دو برادر چونكه دو شير دو خورشيد كرم دو بحر اخضر (انتهى المقصود من كلامه).
توضيح مطلب آنكه به صراحت كلام شيخ عبد الجليل، أبو سعد زين الملك نيز با برادرش سعد الملك مصلوب شده است، و به شهادت همه كتب تواريخ صلب محمد شاه وزيرش سعد الملك را كه برادر همين أبو سعد زين الملك است به سال پانصد هجرى (دو سه روز قبل از فتح قلعه طژ كوه معروف به شاه دژ) بوده است، پس روشن شد كه وزير أبو سعد آبى شيعي دو نفر بوده است، يكى صاحب نثر الدر و تاريخ رى است كه وزير مجد الدولة بوده، و در نيمه اول قرن پنجم هجرى بحتف انف خود در گذشته است، و ديگرى أبو سعد آبى مصلوب به سال پانصد هجرى است، كه در كلام شيخ عبد الجليل ياد شده است.
ابن اثير در كامل ضمن ذكر قضاياى سال پانصد هجرى تحت عنوان " ذكر قتل وزير السلطان " گفته:
في شوال من هذه السنة قبض السلطان محمد على وزير سعد الملك أبى المحاسن، واخذ ماله وصلبه على باب اصبهان، وصلب معه اربعة نفر من اعيان اصحابه والمنتمين إليه، اما الوزير فنسب إلى خيانة السلطان، واما الاربعة فنسبوا إلى اعتقاد الباطنية.
پس معلوم مىشود كه يكى از چهار نفر مذكور در اين كلام ابن