الانصاف، حتى يكون تائر اقواله وافعاله خطاء ورياء " خسر الدنيا والاخرة ذلك هو الخسران المبين ".
اگر چه در اين عبارت تصريح نشده است كه در اين مورد از كتاب " نقض " استفاده شده است، ليكن از كلمه " نظم " به بعد همه از آن كتاب مستفاد و مأخوذ است، هر كه طالب باشد مراجعه كند (دو بيت در صفحه 285 نقض و عبارت فارسى نثر مذكور در بعد هم در صفحه 13 آن مندرج است).
حتى خود قاضى عين همين مضمون را در " مجالس " نيز آورده است، و نص عبارت " مجالس " (در اوائل مجلس دوم تحت عنوان بنو حنيف ضمن بيان حال مالك بن نويره و سوء معامله خالد با او صفحه 53 - 54) اين است:
و بر اهل انصاف پوشيده نيست كه باعث فضلاى اهل سنت در ارتكاب امثال اين تمحلات و كلمات چيست؟... اين همه از آنست كه مالك دوستدار خاندان بود، و خالد دشمن على است، چنان كه شاعر گفته شعر هيچ نپذيرى... (إلى آخر البيتين) چه خوب گفته شيخ اجل عبد الجليل رازى رحمه الله كه در سينه اى كه بغض پسر أبو طالب قرار گرفت، طرفه نبايد داشتن، كه توفيق و هدايت و سعادت و اقبال و شريعت و كمال بصيرت و ضياى انصاف از آنجا مهجور گردد، تا هر چه گويد و كند همه خطا و ريا باشد " خسر الدنيا والاخرة ذلك هو الخسران المبين ".
و در ترجمه حال مجد الدولة ديلمى نيز اين عبارت نثر را با نسبت به شيخ عبد الجليل نقل كرده است (رجوع شود به مجلس هشتم جند هفتم صفحه 377).
پس به خوبى روشن شد كه در اين مورد نيز استفاده از " نقض " شده است و ترجمه عين عبارت بدون تصرف ديگرى نقل گرديده است 3 - اينكه قاضى فرموده: